Rozdział 2 Alicja

„Casey, czy mógłbyś nas na chwilę przeprosić?” Kendra się uśmiechnęła, jej ton stał się nagle cieplejszy i łagodniejszy, tylko dlatego, że to nie do Alice zwracała się.

„Uh... Oczywiście...” Casey zawahał się, a Alice znała go na tyle dobrze, by wiedzieć, że chciał odejść od możliwej kłótni. „Po prostu... Proszę, Kendra, nie bądź taka surowa dla Alice. To w porządku, że jest smutna. Bez względu na to, jak bardzo Amber i ja jesteśmy zakochani, to i tak była zdrada...”

„Nie bądź dla siebie taka surowa, kochanie.” Kendra przerwała mu, uśmiechając się przyjaźnie. „To, co się stało, było nieuniknione. Widziałam, jak Alice cię traktowała. Każdy mężczyzna prędzej czy później zdałby sobie sprawę, że zasługuje na coś więcej niż zimną kobietę. Jako matka, wszystko, co mogę powiedzieć, to że jestem więcej niż szczęśliwa, że nadal będziesz moim zięciem.”

„Och, uh... Dziękuję. Ja... Postaram się porozmawiać z Alice, kiedy wszystko się uspokoi.” Obiecał, ale nie odwrócił wzroku w stronę swojej byłej dziewczyny, zanim opuścił salon, zostawiając Alice z tym kwaśnym uczuciem w środku, obserwowaną przez kłujące oczy ostatnich dwóch osób, z którymi chciała rozmawiać w tym momencie.

„Jeśli jesteś tu, żeby zmusić mnie do zachowania spokoju w kwestii związku Amber z moim byłym chłopakiem, nie musisz marnować swojej śliny.” Alice powiedziała do matki, przechodząc obok Kendry i Amber. „W każdym razie nie potrzebuję niewiernego mężczyzny.” Dodała, choć perspektywa niedzielenia się z Caseyem czynszem za jej przyszłe mieszkanie z pewnością skomplikowała jej plany.

„Dokąd myślisz, że idziesz?” zapytała Kendra, zimna jak zawsze.

„Słuchaj, mamo, jeśli chcesz, żebym coś posprzątała, zrobię to później. Już zapłaciłam ci czynsz za mój pokój w tym miesiącu, nie pamiętasz? Nawet ze wszystkimi tymi szalonymi opłatami, które naliczyłaś tylko dlatego, że Millie wzięła kąpiel w wannie.” mruknęła wyczerpana „Teraz muszę zajrzeć do córki i pomóc jej z pracą domową…”

„Lepiej patrz na mnie, kiedy z tobą rozmawiam, dziewczyno.” Jej matka odpowiedziała „Szczególnie, że nasza dzisiejsza rozmowa dotyczy Massimo Bianchiego.”

Te słowa sprawiły, że Alicja zatrzymała się, szybko odwracając się w stronę Kendry, mając nadzieję, że jej wyraz twarzy jej nie zdradza i nie ujawnia uczuć, jakie obudziło w niej imię tego mężczyzny.

„Co jest nie tak z Massimo?” Przełknęła ślinę, czując, jak krew robi jej się zimna ze zmartwienia. „Myślałam, że go wypisali. Czy on... Czy znów mu się pogorszyło?”

„Nie, on wciąż jest tym samym gównem”. Amber wzruszyła ramionami, tak nieczuła, że każdy mógłby wątpić, że mówi o mężczyźnie, za którego Kendra próbowała ją poślubić przez ostatnie 5 lat. „Myślę, że każdy by wątpił, gdyby jego nogi zostały zmiażdżone. Mama próbowała do niego zadzwonić dziś rano, ale oczywiście nadal jest zamknięty na tej starej farmie, kilometry od miasta. To pewnie dlatego, że wszyscy wiedzą, że może wkrótce umrzeć, o czym wszyscy mówią na imprezach High Society od czasu wypadku...”.

„Więc postanowiłaś zerwać z nim w takim momencie, żeby być z Casey?” Alice zmrużyła oczy „Jaka szlachetna rzecz, Amber”.

„Kto dał ci pozwolenie na takie gadanie z Amber?” warknęła Kendra „Nie waż się być znowu tak niegrzeczna, jeśli nie chcesz, żebym znowu odcięła wodę tobie i temu bachorowi! I, tylko dla twojej informacji, nasza rodzina rzeczywiście zachowuje się bardzo szlachetnie”. Skrzyżowała ramiona, z uśmiechem tak lekkim, że trudno było go rozpoznać „Massimo może przestać być CEO Bianchi, ale mimo to nie zostawimy go bez żony. Dlatego odznaczysz cokolwiek planujesz zrobić i spakujesz walizki. Za dwa dni zostaniesz żoną bękarta Bianchi”.

„Co...? Co powiedziałaś?” Alicja zamrugała, czując się zdezorientowana, jakby właśnie obudziła się ze snu.

„Nie udawaj głupiej”. Kendra prychnęła. „Słyszałaś. Amber zostanie z synem Campbellów, który jest dla niej o wiele bardziej odpowiedni”. Zatrzymała się na chwilę, by wymienić uśmiech ze swoją ulubioną córką. „I poślubisz Massimo, żeby wszyscy wiedzieli, że Dawseyowie nie są bezdusznymi potworami, które porzuciły przyjaciela rodziny tylko dlatego, że jest teraz kaleką. Więc ty i ten bachor lepiej bądźcie grzeczni, kiedy się do niego wprowadzicie, żeby nie narobić wstydu naszej rodzinie”.

„Czy ty... Czy ty siebie słuchasz?” Alicja jęknęła „Czy zdajesz sobie sprawę, że mówisz o tym, że za niego wyjdę, jakbyśmy byli w XVIII wieku? Jak gdybym była przedmiotem?!”

„Wiedziałam, że będziesz dramatyzować w tak prostej sprawie”. Jej matka westchnęła z dezaprobatą. „Cóż, czy to nie ty byłaś wściekła na siostrę za kradzież twojego mężczyzny, Alice? Nie ma za co, rozwiązałam ten problem za ciebie. Teraz będziesz miała całą farmę, żeby wychować swoją nieślubną córkę i będziesz mogła nosić nazwisko rodowe Bianchi, co jest o wiele więcej, niż wiesz, że zasługujesz”.

„Więc sugerujesz, żebym poślubiła mężczyznę mojej siostry, skoro jest z moim chłopakiem?” warknęła Alice, chociaż sama myśl o ślubie z Massimo sprawiła, że poczuła...

Nie, nie mogła poddać się takim myślom. Nie była już tą samą głupią i namiętną dziewczynką, którą była cztery lata temu. Musiała myśleć tylko o przyszłości Millicent i dać jedyną możliwą odpowiedź na propozycję Kendry.

„Cóż, doceniam twoją uprzejmość, mamo, ale nie interesuje mnie poślubienie mężczyzny tylko dlatego, że nie chcesz, aby High Society komentowało zamianę chłopaków Amber. Jeśli naprawdę chcesz pomóc Massimo, to może powinnaś spróbować go odwiedzić i zaoferować mu słowo otuchy, zamiast dawać mu żonę jako nagrodę pocieszenia”.

„Nie sądzę, żebyś zrozumiała, Alice”. Spojrzenie Kendry stało się jeszcze ostrzejsze, o ile to w ogóle możliwe. „To nie jest prośba. Massimo już się zgodził na ten układ, a papiery są prawie gotowe. Zamieszkasz na jego farmie pojutrze”.

„Jest zły, że z niego zrezygnowałam, więc chce poślubić moją siostrę, żeby spróbować mnie wpłynąć”. Amber westchnęła, choć na jej twarzy pojawił się uśmiech. „To nawet trochę romantyczne. Gdyby nie był przykuty do wózka inwalidzkiego do końca życia, mogłabym rozważyć danie mu szansy…”

„Jaka szkoda”. Alicja mruknęła, nienawidząc, jak te słowa były dla niej jak kwas na skórze. „Ale moja odpowiedź nadal brzmi nie. I nie ma sensu, żeby któraś z was próbowała mi grozić i mówić, że zostawi mnie i moją córkę bez wody, a nawet wyrzuci nas stąd. Jestem gotowa wkrótce opuścić to miejsce i teraz widzę, że to najlepsza decyzja, jaką mogłam podjąć, skoro tak mało cię obchodziłam, że chcesz, żebym wyszła za mężczyznę, który wykorzysta mnie tylko do zemsty i prawdopodobnie potraktuje jak śmiecia”. Mała część Alicji czekała, aż otworzą usta, żeby się nie zgodzić, ale oczywiście nic się nie wydarzyło. „A teraz, jeśli pozwolicie, ta rozmowa jest skończona. Zacznę pakować walizki, ale żeby przeprowadzić się w miejsce bardzo daleko od tej rezydencji...”

„A jak zamierzasz to zrobić?” zapytała Kendra, bardzo spokojnie „Czy to będzie za pieniądze, które ukryłeś w puszce, wśród rzeczy bachora?”

„Jak...” Alicja ścisnęła papierową torbę, którą wciąż trzymała, podczas gdy jej serce zdawało się stanąć. „Skąd wiesz...?”

„Naprawdę myślisz, że ta mała rzecz wystarczyłaby ci na wynajęcie nawet najbardziej szczurzej nory? Czasami zaskakujesz mnie swoją głupotą, Alice.” Jej matka prychnęła „Powinnaś była podziękować mi za znalezienie tych pieniędzy i powstrzymać cię przed zabraniem córki gdzieś, żeby głodowała.”