Rozdział 22 Alicja

„Ty też się zamknij!” Massimo podniósł palec w jej kierunku, wściekły, jakby go dźgnęła. „Ja i moje leczenie nie mamy z tobą nic wspólnego! Nie masz pojęcia, przez co przeszedłem, żeby skończyć w ten sposób i co jestem gotów zrobić, żeby wrócić do tego, kim byłem! Nie obchodzi mnie, czy jesteś pielęgniarką, czy nie. Nie jesteś nawet moją żoną, żeby chcieć wtrącać się w moje sprawy!”

„Uwierz mi, kiedy znów będziesz w szpitalnym łóżku, będziesz tego żałować”. Alice odparła, życząc sobie, aby cały niepokój, który czuła o tego mężczyznę, zniknął, aby jej serce nie musiało pękać trochę bardziej za każdym razem, gdy na niego patrzyła. „Mam tylko nadzieję, że zdasz sobie sprawę, jak bardzo się mylisz, zanim twoja postawa odepchnie wszystkich, którzy wciąż się o ciebie troszczą, Massimo”.

Nie mogąc już tam dłużej wytrzymać , Alice po prostu odwróciła się i wyszła z pokoju, zostawiając tego upartego idiotę pod opieką ludzi, którzy mieli wielkie szczęście, że wciąż się o niego troszczą, po tym, jak zostali tak potraktowani. Boże, rozumiała, co on czuł. Wiedziała, przez co przeszedł od dzieciństwa, aby stać się tak wpływową postacią w międzynarodowej korporacji Bianchi. Utrata władzy w nogach zmusiła go do zmiany wielu planów, całkowitej zmiany trybu życia i ponownego przekonania wszystkich byłych partnerów ojca, że nadal jest w stanie zająć miejsce Tommaso Bianchiego, mimo że ma pewne braki.