Rozdział 3

Punkt widzenia Carol

Mrugam, otwierając oczy. Gdy tylko to robię, wita mnie palące światło. Jęczę i chowam twarz w poduszce.

Boli mnie głowa. Wszystko mnie boli. Która godzina? Odwracam głowę, żeby spróbować spojrzeć na budzik. Dziwne, ale go nie ma. Patrzę, żeby sprawdzić, czy nie strąciłem go na podłogę.

Ku mojemu zaskoczeniu, to nie budzik widzę na podłodze. Zamiast tego moje oczy przyciąga linia ubrań rozrzuconych na podłodze. Wspomnienia ostatniej nocy uderzają we mnie jak pociąg towarowy.

Nie. Zerkam przez ramię. Widzę zarys muskularnej sylwetki pogrzebanej pod kocami. Odwracam się sztywno na bok.

Spałem z moim nowym sąsiadem, uświadamiam sobie otępiale. I wilkołakiem, w dodatku.

Żal zaczyna mnie ogarniać. Wyślizguję się z łóżka i zakładam ubranie. Kręcę głową, by wygnać zbyt przyjemne wspomnienia i wybiegam za drzwi.

Na szczęście mam jeszcze dość czasu, żeby przygotować się do pracy. Biorę Tylenol i popijam łykiem wody, mając nadzieję, że zmniejszę kaca.

Próbuję odwrócić uwagę , wykonując swoją zwykłą rutynę. Mimo to, kiedykolwiek moje myśli błądzą, kierują się w jedno z dwóch miejsc - do Zacka lub do Aidena. Nie chcę myśleć o żadnym z nich,

W końcu idę do drzwi, gdy zauważam coś. Na ziemi obok drzwi leży mała karteczka papieru. Odwracam kartkę, by zobaczyć schludne pismo,

Dzień dobry, głosi notatka. Chciałbym cię znowu zobaczyć dziś wieczorem, jeśli jesteś na to otwarty. Notatka jest podpisana Aiden, a obok jego imienia znajduje się numer telefonu.

Wczoraj bawiłem się świetnie - lepiej niż kiedykolwiek - ale nie mogę przestać pamiętać, co Sophia powiedziała wczoraj. Wielu wilkołaków umawia się na randki, zanim spotkają swojego przeznaczonego partnera - dlaczego Aiden nie miałby być taki sam?

Randkowanie jest fajne, ale zawsze wiedziałam, że chcę czegoś poważniejszego niż randkowanie.

Mimo to nie mogę się zmusić, żeby wyrzucić tę notatkę. Zapisuję jego numer w telefonie, ale zmuszam się, żeby nie wysyłać wiadomości.

Wracam do pracy z ciężkim sercem. Robię, co mogę, żeby zostać w biurze przez pierwszą część dnia, żeby uniknąć Zacka i Sophii. Niestety, to moja potrzeba kofeiny wpędza mnie w kłopoty.

Kiedy wchodzę do pokoju socjalnego, Zack i Sophia już tam są, przyciśnięci do siebie. Ten widok sprawia, że robi mi się niedobrze. Natychmiast odwracam się na pięcie i próbuję wyjść.

„Hej” – woła za mną Zack. Westchnęłam krótko i odwróciłam się.

„Czego chcesz?” – mówię ostro. Robi do mnie minę.

„Nie bądź niegrzeczny” – mówi. Opieram się pokusie przewrócenia oczami. „Powinieneś przeprosić”.

„Co? Prawie się śmieję. „To bogate, jak na ciebie”. Szczerze mówiąc, jestem zaskoczona sobą, że mój smutek został tak przyćmiony przez gniew. Zack i Sophia również wyglądają na zaskoczonych.

Zack jąka się przez chwilę. „Uderzyłeś mnie!” – wykrzykuje. Szczerze mówiąc, prawie zapomniałem. Wspomnienie przynosi mi małą iskierkę satysfakcji.

„I?” pytam. Jego twarz zaczyna robić się czerwona.

„Co masz na myśli mówiąc „i”?! Psujesz mój wizerunek, spotykając się z klientami!” Wskazuje na czerwony ślad na boku twarzy.

Rzucam Zackowi niewzruszone spojrzenie. „Świetnie. Teraz twoi klienci wiedzą, że zrobiłeś coś, co zasługuje na policzek” – odgryzam się. Sophia łapie oddech w szoku. Wyraz twarzy Zacka staje się wściekły.

„Ty suko!” krzyczy. Dźwięk jego wybuchu zwraca uwagę pobliskich współpracowników. Drzwi do pokoju socjalnego otwierają się i kilku innych pracowników stoi na zewnątrz, patrząc. Moja frustracja tylko narasta, więc ich ignoruję.

Aż do momentu, gdy zobaczyłem mojego szefa Daniela stojącego w tłumie.

„Zac, Carol, Sophia” – woła do nas Daniel. „Spotkajmy się w moim biurze”. Zac, który jest w trakcie wymyślania kolejnej kłótni, zamyka usta.

Świetnie, myślę. Ten tydzień staje się coraz lepszy. Przepycham się przez tłum i kieruję się w stronę biura Daniela. Słyszę, jak Daniel i Sophia idą kilka kroków za mną. Wyrazy twarzy naszych współpracowników to mieszanka litości i ekscytacji. Żadne z nich nie poprawia mi nastroju.

Siadam przy biurku naprzeciwko Daniela. Zack i Sophia są tuż za nimi. Daniel składa palce przed sobą.

„Wy troje zakłócacie środowisko biurowe. Rynek jest zbyt konkurencyjny, aby biuro plotkowało jak magazyn dramatyczny. Jest dla mnie jasne, że konflikt między wami trojgiem nie rozwiąże się w najbliższym czasie”.

Daniel bierze głęboki oddech, zanim surowo spojrzy na nas troje: „Najlepszym rozwiązaniem byłoby, gdyby jeden z was dobrowolnie zrezygnował. Zapobiegnie to dalszemu chaosowi”.

Zack natychmiast zrywa się na nogi, „Sophia jest moją przeznaczoną partnerką. Jeśli stracisz jedno z nas, stracisz nas oboje”. Spogląda na Sophię z zadowolonym wyrazem twarzy. „Carol powinna zrezygnować”.

Oczywiste jest, że Zack uważa, że jego oświadczenie zagwarantuje mu bezpieczeństwo pracy. Normalnie mogłabym się bardziej martwić. Ale coś w wyrazie twarzy Daniela sprawia, że myślę, że nie wybierze łatwej drogi.

„Nie jest moją rolą wtrącać się w wasze życie osobiste” – zaczyna Daniel – „ale rozumiem złożoność waszej sytuacji. To sprawa biznesowa, więc rozwiążemy ją poprzez biznes. Ponieważ Zack i Carol są najbardziej zaangażowani, zdecydujecie o tym oboje. Przydzielę was obu do dużego klienta. Ten, kto zdobędzie klienta, pozostanie”.

Pomysł wydaje mi się zbyt pochopny, ale teraz nie ma sensu się kłócić. Wszystko, co mogę zrobić, to niechętnie kiwnąć głową. Zack mruczy potwierdzająco. Widząc, że się zgadzamy, Daniel kiwa głową i wyciąga dwa pliki spod biurka, przesuwając po jednym w stronę każdego z nas.

Otwieram plik i szybko zaczynam go przeglądać. Dokument opisuje 30-letniego wilkołaka Alfa. Najwyraźniej jest słynną gwiazdą hokeja, która niedawno przeniosła się do lokalnego klubu. Sądząc po informacjach, odniósł niesamowity sukces.

Gdy kończę szybki przegląd, wracam do pierwszej strony. Moje oczy natychmiast kierują się ku nazwisku na początku akt. Aiden Cruz. Serce podskakuje mi wbrew mnie. Aiden to bardzo popularne imię, przypominam sobie. Przestań zachowywać się jak zakochany nastolatek.

Moje próby bycia racjonalnym spełzają na niczym, gdy moje oczy wędrują niżej, do tymczasowego adresu wymienionego w aktach. Serce mi wali. To adres mieszkania obok mojego. Czując złe przeczucia, prześlizguję się do ostatniej strony, aby zobaczyć harmonogram wizyt. Moje obawy potwierdzają się, gdy widzę datę i godzinę wizyty.

Cóż, myślę ponuro, chyba nie ma powodu, żeby do niego pisać. Jego spotkanie jest zaplanowane na popołudnie. Za trzy godziny znowu go zobaczę.