Rozdział 162

„Gratulacje z okazji ukończenia pierwszego zaklęcia”. Uśmiech Cordelii był niewielki, ukrywając coś, czego nie potrafiłem zlokalizować. „Jakie to uczucie wzywać swoją magię i mieć ją odpowiadającą?”

Tylko światło księżyca pozwoliło mi zobaczyć jej delikatne rysy twarzy z miejsca, w którym siedziała na krzesłach na patio. Skórzane sznury wokół jej szyi były ciemne, ale srebrne zawieszki, które zwisały z nich, błyszczały radośnie.

Zmarszczka przemknęła mi przez twarz, a rozczarowanie wypełniło kości. „Nie zrobiłem tego poprawnie, prawda?”