Rozdział 229

„ Alfa Jerome był zrozpaczony, tracąc swoje jedyne dziecko i dziedzica linii Alfy. Skazał mojego ojca na śmierć. Zmuszono mnie do oglądania, jak Alfa Jerome ścina głowę mojemu ojcu, mówiąc wszystkim w stadzie, że jest zdrajcą i odpowiedzialnym nie tylko za śmierć Jamesa, ale także Evana. Następnie, jako akt miłosierdzia, aby pokazać swoją dobroć, zostałem wygnany. Wysłał mnie z niczym poza ubraniem, które miałem na sobie, gdy miałem dwanaście lat. Trochę miłosierdzia. Po tym, jak rozpuścił kłamstwa o moim ojcu, nikt mnie nie przyjął, więc żyłem jako łobuz w lesie, ledwo żyjąc.

Zatrzymuję się, przeczesując rękami brudne i poskręcane włosy. The Guardian ma łzy w oczach. Oczy Liama są twarde, ale to na niego patrzę, kontynuując.

„Byłam sama przez kilka miesięcy, kiedy po raz pierwszy spotkałam Lunę Estellę. Byłam nad jeziorem, które rozciągało się poza twoimi granicami, próbując złowić ryby lub znaleźć coś do jedzenia. Twoja matka mnie zobaczyła i wiedziała, kim jestem. Podeszła i usiadła ze mną, rozmawiając ze mną i pytając, jak przeżywam. Kiedy zdała sobie sprawę, że mam na sobie tylko ubrania, które miałam na sobie i szukam jedzenia, powiedziała mi, żebym spotkała się z nią tam następnego dnia. Martwiłam się, że to pułapka, ale byłam głodna, więc poczekałam trochę dalej, aż zobaczyłam ją przybywającą nad jezioro. Niosła kosz jedzenia i ubrań”.