Rozdział 7

POV NOVA

Stałem tam i patrzyłem na mężczyznę siedzącego na moim łóżku, który patrzył na mnie, jakby w tym, co robił, nie było nic złego.

„Jasper, ty synu ab***h. Co ty tu, do cholery, robisz?” – zapytałem.

„Muszę przyznać. Dałeś dziś niezłe przedstawienie w szkole. Nawet nie drgnąłeś, kiedy mnie zobaczyłeś” – powiedział Jasper.

„Dlaczego, do cholery, miałbym to zrobić? Nie byłem specjalnie zaskoczony, widząc cię tam. Wiedziałem, że wyślą kogoś, żeby miał na mnie oko” – powiedziałem.

„Tak. I chyba to ja. Więc co do cholery robisz z trojaczkami? W ogóle nie okazujesz im uwagi”. Powiedział.

„To nie twoja sprawa. Dam znać trojaczkom, kim jestem, kiedy będę na to gotowa i gotowa” – powiedziałam.

„Cóż, lepiej się pospiesz. Czas ucieka. A ludzie polują” – powiedział.

„Masz te rzeczy przy sobie?” zapytałam. Więc otworzył torbę i wyciągnął mniejszą czarną torbę. Otworzyłam ją i zobaczyłam igłę i kilka fiolek z przezroczystym płynem.

Usiadłam na łóżku i wlałam trochę płynu do igły i wstrzyknęłam go między palce u stóp.

„Jak do cholery mogłeś sobie to zrobić?” – zapytał.

„To dla ciebie łatwiejsze. Wszyscy już myślą, że jesteś człowiekiem, bo nie wyczuwają w tobie wilka” – warknęłam.

„To dlatego, że nie jestem wilkołakiem” – powiedział.

„Tak, cóż. Naprawdę myślisz, że o to prosiłem?” zapytałem.

„Nie. Ale ludzie zaczynają się naprawdę niepokoić tym, co tu robisz”. Powiedział

„Jestem tu od miesiąca. Poznałem ich dopiero dziś. Dajcie mi, k****, szansę”. Powiedziałem

Jasper oparł się o moje okno, podczas gdy ja pakowałam wszystko z powrotem do małej, czarnej torby, podniosłam luźną deskę podłogową i ukryłam ją w podłodze.

„Nova. Wiesz, że jestem po twojej stronie” – powiedział Jasper.

„Tak. Wszyscy mówią, że są po mojej stronie, ale nikt nic nie robi w związku z nadchodzącymi problemami. Wszyscy oczekują, że sam sobie z tym wszystkim poradzę”. Powiedziałem.

„Ty jesteś jedynym, który może. Możesz tłumić swojego wilka, ale trojaczki już wiedzą, że jesteś ich partnerem. Widziałem, jak na ciebie patrzyli”. Powiedział Jasper.

„Wiem. Ale dopóki gram człowiekiem, mogę zdobyć jak najwięcej informacji, zanim dowiedzą się prawdy” – powiedziałem.

„Dobrze. Jeśli potrzebujesz pomocy w czymkolwiek, daj mi znać.” Powiedział.

„Tak zrobię” – powiedziałem. Więc wyskoczył przez moje okno i zniknął w lesie.

Gdy tylko upewniłam się, że Jasper odszedł, zamknęłam okno i stałam tam przez chwilę, gapiąc się na las. Zastanawiając się, co teraz robią trojaczki.

Wiem, że wiedzą, że jestem ich partnerem. Ale myślą też, że jestem człowiekiem. Mogliby rozmawiać o odrzuceniu mnie. Nie obwiniałbym ich.

Muszą pokazać, że są silną drużyną.

Triplet Alpha to najrzadszy rodzaj Alfy, jakiego możesz dostać. Nigdy nie było stada z trzema Alfami i ludzie zrozumieli, jak niebezpieczne to może być. I jak trzeba ich powstrzymać, zanim będzie za późno.

Mimo że mieszkają na odludziu na Alasce.

Ale niewiele osób wierzy, że zatrzymają tu stado, kiedy przejmą władzę. I dlatego zostali naznaczeni śmiercią. I nie tylko przez inne wilkołaki.

Zostały oznaczone przez wiele gatunków i są w dużym niebezpieczeństwie.

Nie mogę po prostu podejść do nich i powiedzieć, że są w niebezpieczeństwie. Będą się ze mnie śmiać i pomyślą, że jestem szalony. Nie uwierzą mi.

Chciałbym tylko, żeby ludzie zaufali, że wiem, co robię, zanim spróbują wtrącać się bardziej, niż to robią. Na przykład wysyłając nianię, żeby mnie pilnowała.

Moją jedyną ulgą w tej chwili jest fakt, że mam tylko 17 lat. Ponieważ kiedy skończę 18 lat, mój wilk będzie się wyrywał i będzie chciał swoich towarzyszy. Więc muszę to gówno zrobić, zanim to nastąpi.

W tej chwili więź partnerska nie wpływa na mnie aż tak bardzo. Wiem, że jest. Czuję to. Ale nie jestem do nich tak przyciągana, jak oni do mnie.

Nienawidzę zmuszać ich do tego. Zasługują na coś lepszego. Zasługują na prawdę. Ale wiem, że nie potrafią sobie z tym poradzić. Jeszcze nie. Nie to, co mam im do powiedzenia.

Mogą sprawiać wrażenie silnych i twardych, ale ich stado nie jest zbyt duże i nie poradzą sobie z tym, co ich czeka.

Ale dzięki znajomościom, które mam, wiem, kiedy kończy mi się czas. Więc nie podejmę żadnego ruchu, dopóki nie będę musiał.

W końcu odszedłem od okna, usiadłem na łóżku ze szkicownikiem i zacząłem bezmyślnie rysować.

Kontynuowałem, aż skończyłem, i gdy spojrzałem na obraz, zobaczyłem, że to portret twarzy trojaczków.

Siedziałam tam i gapiłam się na to, nie mogąc przestać. Byli najprzystojniejszymi mężczyznami, jakich kiedykolwiek widziałam.

Musiałam pozbyć się tych emocji, kiedy byłam w domu, bo nie mogłam pozwolić, żeby w szkole ktoś dostrzegł u mnie jakąkolwiek słabość.

Byłem człowiekiem. Byłem człowiekiem. Byłem człowiekiem.

Musiałem to sobie powtarzać, żebym o tym nie zapomniał i żebym się upewnił, że nie zrobię niczego, co mogłoby zepsuć szkołę i ujawnić, kim naprawdę jestem.

Wątpię, żeby ktokolwiek mi uwierzył. Według wszystkiego, co nadprzyrodzone, nawet ja byłem mitem. Nadprzyrodzone istoty nie wierzyły, że istnieję. Dlatego to ja zostałem tu wysłany. I to był tylko przypadek, że są moimi kumplami. To naprawdę uszczęśliwiło wiele osób, kiedy się o tym dowiedziały.

Ale mimo wszystko myśl o odrzuceniu przez nich sprawiała, że czułem, jakby moje serce pękało. Mimo że to jeszcze się nie wydarzyło.