Rozdział 132

Mogłabym się z tym jakoś nie zgodzić. Dotarliśmy po około pół godzinie. Kampus uniwersytecki tętnił życiem, gdy wysiadłam z samochodu z szoferem. Nie mogłam oprzeć się wrażeniu wyobcowania; wszyscy wokół mnie wydawali się o wiele młodsi, ich twarze były pełne młodzieńczej radości życia, jakiej nie widziałam od lat. To tylko sprawiało, że żal z powodu upływu lat wydawał się ostrzejszy. Kiedyś byłam w ich wieku i gdybym nie była głupia, gdybym tylko otworzyła oczy na chwilę, nie chodziłabym na zajęcia z ludźmi o pięć do ośmiu lat młodszymi ode mnie.

Gdy szłam na pierwsze zajęcia, przypomniałam sobie powody, dla których zdecydowałam się wrócić. Udało mi się ukończyć pierwsze zajęcia, zanim udałam się do biura mojego doradcy doktorskiego.

Była tą samą kobietą, którą znałem lata temu i wyglądała równie energicznie.