Rozdział 6 Przynieś mi lunch

Moje serce zaczęło walić, gdy pan Blackwood podszedł do mnie, z tymi przenikliwymi, ognistymi oczami, które paliły moją skórę żarem piekła. Z niewielką przestrzenią między nami zatrzymał się, a jego oczy były utkwione w moich.

Myślę, że to właśnie w tym momencie dotarł do mnie prawdziwy ciężar mojej decyzji, cień moich myśli zawisł nade mną. Powoli położył rękę pod moją szczęką i sprawił, że spojrzałam na niego, moje serce stanęło i zamarłam.

Jego woda kolońska mnie uderzyła; pachniała tak dobrze, bardziej jak droga. Nie chciałam patrzeć mu w oczy dłużej niż już to zrobiłam, ale on wciąż trzymał moją szczękę. „Sir...” wyjąkałam, nie wiedząc, co powiedzieć.

Wiedziałam, że nie mogę mu odmówić, zgodnie z umową, którą zawarliśmy. Lewą ręką zaczął odpinać krawat, a moje serce zabiło mocniej. Dlaczego rozluźniał krawat?

Chciałam się cofnąć, ale już byłam oparta plecami o ścianę, cisza nie ułatwiała sprawy, sposób, w jaki na mnie patrzył, jego palce powoli przesuwały się po linii od mojej szczęki w górę twarzy, a grzbietem wskazującego palca drugiego delikatnie musnął coś z kącika moich ust.

Podniósł go do mojej twarzy, to był sos z mojego śniadania, które jadłem w biurze jakiś czas temu. Włożył palec do ust, ku mojemu osłupieniu, i zlizał sos. „Hmm... mruknął szeroko otwartymi oczami i wpatrywał się w swoje palce, mając wyraz zaskoczenia na twarzy, a potem stanął twarzą do mnie.

„Zdajesz sobie sprawę, że jesteś asystentką CEO prestiżowej firmy, takiej jak nasza, prawda? Radziłbym, żebyś następnym razem trzymała jedzenie w ustach, panno Sowo” – powiedział chłodno, a moje serce zadrżało.

Skinęłam nerwowo głową. „Tak, proszę pana, przepraszam za to”. Powiedziałabym cokolwiek, żeby złapać oddech od tego faceta w tej chwili; teraz tak mnie denerwował.

Kiedy zrobił krok do tyłu, wypuściłam oddech, o którym nie wiedziałam, że go wstrzymuję do tej pory. Poczułam jeszcze większą ulgę, kiedy odwrócił się do mnie plecami i skierował się do swojego biurka.

„Skąd wzięłaś jedzenie, Ann?” zapytał, odchodząc, z uniesionymi ramionami i nonszalanckim tonem. Przynajmniej tym razem użył mojego prawdziwego imienia.

„Co o tym myślisz? Sam to robię, nie stać mnie teraz na fast food”. Prychnęłam.

Odwrócił się twarzą do mnie, siadając z powrotem przy biurowym stole z tym, co moim zdaniem było lekkim uśmiechem na twarzy. „Przyrządzasz dobre jedzenie, nie sądziłem, że będziesz lepsza w czymś innym niż rzucanie gróźb”. Zachichotał. „Przynieś mi jutro trochę swojego domowego lunchu, Ann”. Dodał.

Skinęłam głową niepewnie z lekkim drwiną. Naprawdę? Zrobić mu lunch? To nawet nie było w opisie mojego stanowiska. Może powinnam była się kłócić, ale tego nie zrobiłam... Chciałam po prostu zniknąć mu z oczu tak szybko, jak to możliwe, ponieważ bycie pod jego nadzorem było tak napięte.

Szybko się odwróciłam i złapałam za klamkę. Nie pamiętałam nawet, czy miałam ciągnąć, czy pchać, ale jakoś udało mi się wyjść. „Skurwysynu” – zaklęłam pod nosem, idąc korytarzem.

Pan Blackwood parsknął śmiechem, patrząc, jak wychodzi z biura, cuchnąc strachem i dyskomfortem. Z jakiegoś dziwnego powodu czerpał przyjemność z doprowadzania jej do zdenerwowania. Dobrze było ją tak upokorzyć, ponieważ, jeśli chodzi o niego, ta dziewczyna miała na sobie język.

Kiedy prezes wstał od stołu i wrócił na krzesło w biurze, nie mógł powstrzymać się od zastanowienia. Dlaczego zainteresował się tą jedną dziewczyną? Jest tak wiele dziewczyn, błagających, by być częścią jego życia, zarówno z przeszłości, jak i teraźniejszości, chętnych, by wykonać jego rozkaz. Anna nie była pierwszą dziewczyną, którą umieścił na tym miejscu, sprawiało mu przyjemność bawienie się kobietami i spełnianie z nimi wszystkich swoich fantazji seksualnych.

Maxwell nie przejmował się żadną z tych kobiet, nie był zdesperowany, by je zatrzymać lub mieć, ponieważ wiedział, że zawsze znajdzie się zastępstwo. Ale z Anną było trochę inaczej, ona nawet nie chciała go tak, jak inne kobiety, które go pragnęły, a mimo to Maxwell Blackwood był nią tak zaintrygowany, że mało powiedziane jest, że jej pożąda, od pierwszego dnia, kiedy prezes na nią spojrzał. Chciał po prostu robić z nią dzikie rzeczy, na łóżku, kanapie, stole w biurze, nawet w moich osobistych komnatach seksualnych. Miał wrażenie, że wypaczyła mu umysł od momentu, gdy odrzuciła jego ofertę, a nawet zagroziła mu przemocą fizyczną. Ale dlaczego tak jej pożąda?

Czy to z powodu jej twarzy? Tak , Annabel była ładną młodą kobietą, z tymi dużymi okrągłymi oczami, które go kusiły, ale Maxwell widział ładniejsze twarze. Czy to były jej cycki? Tak, CEO był frajerem na punkcie cycków, ale ona nie jest pierwszą kobietą z ładnymi, jędrnymi cyckami, na jaką się natknął, w rzeczywistości widział lepsze w ciągu kilku lat swojego dorosłego życia. Po prostu nie ma sensu, dlaczego tak bardzo jej pragnie, dlaczego tak rozpaczliwie chciał ją zobaczyć na kolanach, czczącą jego siedmiocalowego kutasa rękami i językiem.

Jest w niej coś takiego, co wzbudzało w nim ciekawość, chęć dowiedzenia się więcej i dalszego jej eksplorowania. To zaskakujące, że jeszcze jej nie pochylił, chociaż każda kropla krwi w jego ciele mówiła mu, żeby to zrobił. Musiał się powstrzymywać, kiedy była w pobliżu, ale Boże, co on jej zrobi.

Kiedy prezes nieświadomie przetoczył krzesło, nie mógł sobie wyobrazić, jakie złe rzeczy jej zrobi. Nazwijcie go chorym, ale Maxwell Blackwood nie mógł się doczekać, żeby napełnić jej ładne dziurki swoją spermą, wszystkie trzy. Nie mógł się doczekać, żeby zobaczyć, jak błaga i prosi go, żeby przestał, podczas gdy on będzie ją bardziej wciągał. Chciał usłyszeć, jak krzyczy, albo przynajmniej mamrocze słowa ze łzami w oczach, kiedy wpycha jej swojego członka do gardła; sama myśl o tym sprawiała, że jego niecierpliwa trzecia noga kopała tak mocno. Ale dyrektor generalny nie zamierzał się spieszyć, zamierzał poświęcić czas na cieszenie się chwilą, bo inaczej, podobnie jak w przypadku kobiet przed Ann, mógłby się nią zbyt szybko znudzić.

Niepokojące myśli CEO zostały przerwane przez niespodziewane przybycie jego osobistej sekretarki. Nie zapukała do drzwi, ale Anna zostawiła je szeroko otwarte, a on do tej pory tego nie zauważył. Czego chce Megan? I co jest z jej grymasem na twarzy?