Rozdział 57: Poranek wolny

(punkt widzenia kwietnia)

Następnego ranka obudziłam się, gdy Alex po cichu próbował przygotować się do wyjścia na trening. „Próbować” było tu kluczowym słowem. Uśmiechnął się do mnie, gdy rozprostowywałam sen z ciała. „Która godzina?” zapytałam zmęczona. „Czas, żebym dostał porządnego kopa od twojego taty”. Alex parsknął śmiechem, a ja tylko uśmiechnęłam się nieco szerzej.

Podoba mi się to. To miłe. Chodzi mi o to, że nie chcę wstawać o świcie każdego dnia, ale to miłe. Widzieć go jako pierwszego, słyszeć ten jego seksowny śmiech. Dziewczyna mogłaby się do tego przyzwyczaić. Albo przynajmniej ta dziewczyna mogłaby. „Masz jeszcze kilka godzin, zanim będziemy musieli spotkać się z tatą, ślicznotko. Dlaczego nie prześpisz się jeszcze? Obudzę cię, jak wrócę”. Był taki słodki. Mogłabym go teraz zjeść. „Mmmm, dobra. Tylko nie pozwól, żeby mój tata cię za bardzo pobił”. Zachichotałam, a on się zaśmiał, ale też się ociągał. Nadal był bardzo zmęczony, widziałam to. „Wiesz... wątpię, żeby tata miał coś przeciwko temu, że dzisiaj masz wolne od treningu. Ten weekend był ciężki dla wszystkich, więc jestem pewna, że nawet dorośli chcieliby się wyspać”. Pomyślał o tym, co powiedziałam, a potem zobaczyłam, jak jego oczy się zamgliły. Wyobrażam sobie, że łączy się z tatą, żeby to zobaczyć. Oczywiście, gdy tylko jego oczy wróciły do normy, uśmiechnął się do mnie i upuścił buty na podłogę, po czym wrócił do łóżka ze mną i przyciągnął mnie do siebie, mówiąc: „Twój tata był w trybie zombie, więc był więcej niż szczęśliwy, że się zgodził”. Wybuchłam śmiechem. „Tak, tata nie jest rannym ptaszkiem”. „NnnoPe! Na pewno nie jest”. Alex zaśmiał się, wtulając twarz w moje włosy.