Rozdział 133 - W końcu mogę oddychać.

„Dzień dobry, panno O'Neil”. Pracownica wita mnie uśmiechem, gdy tylko zauważa, że się zbliżam. Jej jasne, wyczekujące oczy nie przypominają żadnego innego powitania, jakie wyobrażałam sobie podczas pracy w firmie.

Jestem przyzwyczajony do tego, że ludzie trzymają dystans, ograniczając swoje słowa tylko do uprzejmości wymaganej w pracy, nic więcej. Jednak to już czwarty raz, kiedy ktoś wita mnie w ten sposób dzisiaj.

To sprawia, że naprawdę odczuwam wpływ rezygnacji Laury, ujawnienia jej prawdziwego ja. W jakiś sposób wydaje się, że ludzie teraz widzą wszystkie jej kłamstwa, tak jakby czar został zdjęty, sprawiając, że wszyscy tak bardzo starają się naprawić swoje błędy, prawdopodobnie korygując swoje zimne zachowanie i błędne przekonania uśmiechami i słodkimi słowami. Postawa każdego wobec mnie się zmieniła, ale nie czuję się z tym dobrze, ponieważ nadal jestem tą samą osobą, zachowującą się tak samo... Nadal zachowuję się tak, jakby nic się nie stało i nie zauważyłam zmiany nastawienia u wszystkich.