Rozdział 103 - Noc chłopców

Gdy tylko docieram do mieszkania, czuję się, jakby ktoś prosto walnął mnie w brzuch. Znów noszę ubrania, które miałam na sobie wczoraj wieczorem, zanim stąd wyszłam, ale teraz, z mokrymi włosami i zarumienioną twarzą, spotykam osobę, którą najmniej chciałabym teraz poznać – mojego ojca. Siedzi na kanapie, ubrany w piżamę, która odsłania silne mięśnie ramion.

Spojrzał na mnie, odstawiwszy kubek. Na jego twarzy nie było zaskoczenia... właściwie, nie było żadnego wyrazu. Wzdrygnęłam się i weszłam do środka z pomarszczonymi ramionami. Szczerze mówiąc, moja twarz tak bardzo mnie pali, że nie zdziwiłabym się, gdyby się zapaliła.

„Zrobiłem kawę”. Mówi, odwracając wzrok z powrotem do telewizora, oglądając coś, co mnie nie obchodzi. Wydaje się trochę odległy, a to sprawia, że moja pierś zapada się w bolesny smutek. „Jak minął wieczór?”