Rozdział 38: Proszę, nie bój się mnie

(punkt widzenia kwietnia)

Prawie dwie godziny później...

Obudziłam się przy odgłosie „cichej” kłótni. Nie jestem pewna, co chłopaki myśleli o słowie „cicho”, ale jestem prawie pewna, że to nie to. Mój tata i A lex po prostu uciszali wszystkich, podczas gdy chłopaki i wujek Wyatt zawzięcie debatowali nad tym, co się stało. „Wiemy, co widzieliśmy, Alfa”. To był głos Austina, myślę. „Niemożliwe, żeby ona sama to sobie zrobiła”. „Jesteś pewna, że wasze dzieciaki po prostu się nie bawiły i ona się zraniła?” Wow. Nie mogę uwierzyć, że po prostu tam poszedł. Najwyraźniej Conner i Austin też nie mogli. Podnieśli na niego głosy. „CO?! NIE!!” krzyknęli jednocześnie. W końcu otworzyłam oczy i pierwszą rzeczą, jaką zobaczyłam, była para cudownych zielonych oczu patrzących na mnie. Na kącikach jego oczu były małe zmarszczki, które mówiły mi, że się uśmiecha, zanim jeszcze mój wzrok powędrował na jego miękkie usta. „Hej, piękny”. „Hej, przystojniaku”. Okej, czy to ja? Dlaczego mój głos brzmiał tak chrapliwie? „Hej, księżniczko. Staraj się nie nadwyrężać głosu za bardzo. Lekarz mówi, że nadwyrężyłaś struny głosowe tym krzykiem”. Wszystko, co mogłam zrobić, to skinąć głową na jego komentarz i cicho westchnąć.