Rozdział 32: Ściany mogą mieć uszy? WTF?!

(punkt widzenia April)

Podczas gdy dorośli rozmawiali przez chwilę, mocno przytuliłam Bethany. „Och… Mój… Boże! Co ty tu robisz? Czemu nie powiedziałaś mi, że przyjdziesz, kiedy rozmawialiśmy wczoraj wieczorem?” „Przyszłam cię zobaczyć, głuptasie! I nie byłoby zaskoczeniem, gdybym ci powiedziała!” Okej. Przyznam się do tego. Byłam po prostu taka szczęśliwa, że ją widzę. Wiedziałam, że dzisiaj będzie dobry dzień! „Okej. Więc pozwól mi zgadnąć! Wysoki, ciemny i zamyślony tam to pan Marzycielski Teenwolf, USA”. Zachichotałam. Alex tylko spojrzała na Bethony. Chociaż Conner się zaśmiał. Przesunęła się przed niego i Austina i spojrzała na nich. „Hmmm. Pan Grabbyhandseriousface musi być Austinem, co czyni cię, Chuckles… Conner. Ale gdzie jest kuzyn Dreamboat?” Nie mogłam powstrzymać się od śmiechu na widok min chłopaków, nawet gdy Conner odwrócił się do mnie i uśmiechnął. „No i co? Mówisz o nas swojej najlepszej przyjaciółce. Jestem zaszczycona”. „Tak. Powiedziała, że jesteś dzieckiem w grupie i że muszę uważać, żeby nie zranić twoich czułych uczuć, bo jesteś wrażliwym mięczakiem. Rozumiem dlaczego”. Bethany wygłosiła to kłamstwo z tak poważną miną, że musiałam się powstrzymać, żeby nie spaść na podłogę ze śmiechu. Nawet Alex się uśmiechnął, co zwróciło uwagę Bethany. „O, spójrz! On się uśmiecha!” Austin wpadł w histerię, bo Conner wciąż bełkotał po jej komentarzach. „O, podoba mi się! Możemy zatrzymać tę, Alfa?” Conner NIE był zadowolony z komentarza Austina i dosłownie skopał mu tyłek, co tylko sprawiło, że zaczął się jeszcze głośniej śmiać.

Moja uwaga wróciła do dorosłych, gdy usłyszałam głos Destiny. „Czy ktoś mógłby mi powiedzieć, o co całe to zamieszanie?” Ruszyłam w stronę drzwi. „Był tam ro…” „Eee, April oznacza, że był intruz. Zajęliśmy się tym. Teraz wychodzimy”. Tata spojrzał na Destiny wzrokiem, który mówił „proszę się nie kłócić” i wyciągnął telefon z kieszeni, po czym otworzył konwersację tekstową i napisał „Wyjaśnię na zewnątrz. Ściany mogą mieć uszy”. Następnie odwrócił telefon, żeby mogła zobaczyć. Destiny skinęła głową, a jej usta zacisnęły się w cienką linię. Zerkałam przez ramię taty i cicho złapałam oddech, gdy napisał to, co napisał. Byłam tym trochę zaskoczona, nie będę kłamać. Ale potem, jakby to był zwykły dzień, tata kontynuuje, żeby chłopaki znowu się spieszyli. „Ustawmy meble z powrotem na miejscu, chłopcy. A potem wracamy”. „Ale tato? Jeszcze nic nie spakowałem!” Potrzebowałam swoich rzeczy. Ciotka Lilly nie byłaby zadowolona, gdybym pojawiła się na kolacji dziś wieczorem w tak swobodnym stroju. Miałam założyć coś ładniejszego niż casual, ale nie formalnego ani zbyt eleganckiego. Takich strojów miałam mnóstwo. Musiałam tylko kupić przynajmniej jeden. „Przepraszam dzieciaku. To będzie musiało poczekać, aż skończy się śledztwo. Ale jutro możesz iść do galerii i kupić nowe ubrania i inne rzeczy, jeśli chcesz”. Nie byłam zakupoholiczką, myślałam, że tata przynajmniej tyle o mnie wie. Chyba jednak nie. Miałam nadzieję, że z czasem to zrobi, ale nie zamierzałam się tym przejmować. To był już długi poranek, a popołudnie i wieczór nie miały być lepsze. Wszystko, co mogłam zrobić, to westchnąć w duchu. Rozumiem. Muszą przeprowadzić śledztwo i nie chcą, żeby cokolwiek im przeszkadzało. Ale nadal potrzebowałam czegoś na dzisiejszy wieczór. Więc chyba zakupy. „Ale tato? Ciocia Lilly powiedziała, że potrzebuję sukienki na dzisiejszy wieczór, a nie mam nic do ubrania. Nie mogę ciągle pożyczać ubrań cioci Annabel”. Od razu wiedziałam... Zapomniał.