Rozdział 2: Prolog

Była piękna jesienna noc w hrabstwie Wolfe w Pensylwanii. Powietrze było chłodne i rześkie, ale czyste i przyjemne. Gwiazdy migotały jasno, a księżyc delikatnie świecił na niebie nad nami.

Była to spokojna październikowa noc, wystarczająco wcześnie wieczorem, że ludzie wciąż poruszali się po ulicach małego miasteczka na prowincji w Pensylwanii. Gdzieś po drugiej stronie miasta kobieta krzyczy z bólu, zakłócając spokój i ciszę oddziału położniczego miejscowego szpitala.

„ Radzisz sobie tak dobrze, kochanie! Jestem z ciebie taki dumny!” – szepcze do ucha niedługo dumny Poppa do swojej młodej żony, która znów krzyczy, próbując sprowadzić na świat nowe życie. Spojrzała na męża gniewnie, zaciskając zęby i odpowiedziała zmęczonym, pełnym bólu głosem: „ZAMKNIJ SIĘ, TYLER! NIENAWIDZĘ CIĘ! ZROBIŁEŚ MI TO!” Jej odpowiedź wywołuje cichy chichot u lekarza, podczas gdy Tyler tylko się uśmiecha, całuje spocone czoło żony i mówi: „Wiem, kochanie. Kocham cię!”

„ Okej, Crystal. To już wszystko! Jeszcze jedno mocne parcie i dziecko będzie na świecie!” – mówi lekarz, patrząc na monitor i kiedy mała kreska zaczyna się unosić, wskazując na narastanie kolejnego skurczu, mówi: „Teraz parcie, Crystal! Tak mocno, jak potrafisz!”.

Crystal znów krzyknęła, dźwięk był tak głośny, że cudem było, że nikt się nie skrzywił, i krzyczała dalej, aż go usłyszała. Najpiękniejszy dźwięk, jaki kiedykolwiek słyszała, wypełnił pokój, gdy jej małe dziecko zaczerpnęło pierwszy oddech i zaczęło cicho płakać, gdy lekarz ogłosił „GRATULACJE! TO CHŁOPIEC!”, a Crystal opadła na poduszki z radosnym uśmiechem na twarzy.

Lekarz delikatnie położył chłopca na brzuchu mamy, zanim zwrócił się do Tylera i zapytał „czy chciałby pan przeciąć pępowinę?” Tyler promieniał dumą, kiwając głową i mówiąc „cholera, tak!”, ledwo powstrzymując radość, gdy pielęgniarka zachichotała i pomogła mu założyć parę gumowych rękawiczek, a następnie podała mu nożyczki chirurgiczne. Tyler pochylił się i umieścił nożyczki tam, gdzie wskazał lekarz, i jednym szybkim cięciem przeciął pępowinę, oficjalnie witając swojego nowego syna na świecie. Crystal wykorzystała ten czas, aby się zrelaksować, uśmiechając się do swojego małego chłopca, czekając, aż lekarz skończy. Jednak jej odpoczynek nie trwał długo, ponieważ monitor znów zaczął delikatnie „pikać”, informując ich, że muszą dokończyć zadanie.

Pielęgniarka podeszła i szybko wyjęła cennego chłopca z brzucha matki, podniosła go i wyniosła z pokoju, gdzie mieli go umyć i zmierzyć. Kiedy to robiła, nie mogła powstrzymać się od komentarza „och, to będzie rozdzierające serce!”. Komentarz ten sprawił, że Tyler promieniał z dumy, zanim zwrócił uwagę na żonę.

Pielęgniarka szybko opuściła pokój z dzieckiem na rękach. Gdy drzwi zamknęły się za nią, usłyszała, jak lekarz mówi Crystal: „OK Crystal, teraz jesteś oficjalnie w tym profesjonalistką. Połączmy dziecko numer dwa z jego starszym bratem, dobrze?”. Sześć minut później rozległ się dźwięk cichego niepokoju dziecka, gdy lekarz ogłosił: „GRATULACJE! TO DZIEWCZYNKA!”

*****

Nieświadoma tego szczęśliwa para, ciemność zapadła tego wieczoru w szpitalu. Przybrała postać młodej pielęgniarki. Ta młoda pielęgniarka spokojnie weszła do pokoju dziecięcego, gdzie spały wszystkie dzieci, nikt nie zwracał na nią uwagi, ponieważ zdawała się tam pasować. Podeszła prosto do kołyski chłopczyka i zaczęła spokojnie wytaczać ją z pokoju dziecięcego, jakby zabierała go do matki i ojca. Szła swobodnie korytarzem, nikt nadal nie zwracał na nią uwagi, gdy ruszyła w stronę klatki schodowej wyjścia ewakuacyjnego. Wchodząc na klatkę schodową, odepchnęła kołyskę do ściany i podniosła dziecko z małego łóżeczka, poprawiła jego mały niebieski kocyk i wyszła z budynku w ciemność, gdy zaczął padać lekki deszcz.

Kilka minut później, w szpitalu, Crystal krzyknęła raz jeszcze. Tylko tym razem dźwięk był wypełniony innym rodzajem bólu. Gdy pełne cierpienia krzyki Crystal wypełniły powietrze, pielęgniarka, wciąż mocno ściskając dziecko, zniknęła w nocy. Nigdy więcej jej nie widziano ani nie słyszano.