Rozdział 177

Biegnę w stronę kłody i robię tak duży krok, jak tylko pozwalają mi nogi, i biegnę dalej na górę. Z rozbiegu skaczę z końca nad rów, który jest tak mętny, że nie chcę wiedzieć, co tam jest, a następnie na linę, aby zejść w dół. Biegnę po ziemi, sprintem w kierunku siatki ładunkowej, która prowadzi do platformy, która wygląda bardziej jak fort na drzewie niż ośrodek szkoleniowy z zielonym gontowym dachem i barierkami z gałęzi drzew. Siatka ładunkowa była trudna do przejścia, była luźno zawieszona, aby było trudniej, a siatka była szeroko rozstawiona, więc moje nogi ciągle się ślizgały przez dziury. Miałem wrażenie, że wspinaczka zajmuje wieczność.

Gdy docieram do platformy, poświęcam sekundę, aby rozejrzeć się, co będzie dalej i złapać oddech. Ten będzie do bani. To pojedynczy most linowy, taki jak ten, który zauważyłem wcześniej dalej w dół trasy, tylko ten ma drewniane słupy zawieszone pionowo co około 5 stóp, utrzymujące dwie równoległe liny w pewnej odległości od siebie i coś, co trzeba obejść, nie spadając.

Najpierw robię to, co logiczne, i próbuję skoczyć i dosięgnąć górnej liny. Oczywiście jest ona ustawiona na 7 lub 8 stóp , więc nawet rozciągnięta na palcach u stóp i czubkach palców nie mogę dosięgnąć obu. Jest zbyt chwiejna, aby po prostu spróbować biec, więc siadam na krawędzi platformy domku na drzewie, owijam nogi i ramiona wokół liny i swobodnie zwisam pod liną na stopy jak leniwiec.