Rozdział 230

W jego oczach nie było nic poza cierpieniem. Ani śladu rozpoznania czy zrozumienia, tylko ból tak intensywny, że odebrał mi mowę.

Wspomnienia Ashera wciąż krążyły mi przed oczami, utrwalone na tylnej stronie moich powiek za każdym razem, gdy mrugałam. Twarz Seana pokryta krwią, sposób, w jaki babcia patrzyła na Ashera, widząc tak wyraźnie, że to nie on kryje się za tymi złotymi oczami, słysząc krzyki Ashera – sposób, w jaki każda odrobina dzikości i siły opuszczała go, gdy zdał sobie sprawę, co zrobił. Wszystko to było zbyt wiele, zbyt przytłaczające, ale mój powód, dla którego byłam silna, był tuż tutaj, kilka cali dalej i rozpadał się w moich rękach na pył.

Łzy spływały po twarzy Ashera, po policzkach, gdzie spływały po jego szczęce, łaskocząc moje nadgarstki, gdzie trzymałam jego głowę. Wtuliłam się w jego pierś, trzymając jego puste spojrzenie z każdym powstrzymywanym szlochem.