Rozdział 28 Massimo

Dni zawsze wydawały się takie same, kiedy Massimo spędzał dużo czasu w swoim pokoju, ale zupełnie się tym nie przejmował.

Wcześniej mógł jeszcze wykorzystać słabość i pośmiertne skutki znieczulenia chirurgicznego, by spać tak długo, jak to możliwe. Podczas snu nie prześladowało go uczucie nieczucia nóg, jakby ich po prostu nie było, a czasami czuł je trochę, ale jego mózg po prostu nie słuchał go, by nimi poruszyć. Mógł zapomnieć o bólu wielu ran wciąż otwartych na jego ciele, przykrytych bandażami. O wielu bólach, które wciąż były rozsiane po całym jego ciele, nigdy nie chcąc odejść.

Kiedy nie był przytomny, potrafił zapomnieć, że życie, o które walczył przez 27 lat, zostało zniszczone.