Rozdział 234

„Niestety dla ciebie, nie uważam cię za ani trochę przerażającego”. Ponownie szczerze się zaśmiałam, gdy komicznie się zmarszczył, a chwilę później uniósł brwi i na jego twarzy pojawił się zadowolony uśmiech.

„Czy tak?” Zrobił krok do przodu żartobliwie, a ja rzuciłam rozbawione, ale zdezorientowane spojrzenie, gdy zrobiłam jeden krok do tyłu. Nie było mowy, żeby miał mnie gonić? Jak dziecinny był ten facet.

„Lewis... nie uważasz, że jesteś trochę za stary, żeby być...” przerwał mi, nie słowami, ale rzucił się na mnie, lekko wywołując u mnie pisk ekscytacji. Nie miałam pojęcia, że nadal potrafię wydawać taki dźwięk, ponieważ szybko od niego odskoczyłam. Zdecydowanie nie byłam wystarczająco szybka, ponieważ bardzo szybko podszedł do mnie od tyłu i objął mnie w talii. Bez wysiłku podniósł mnie i obrócił nas oboje dookoła, przez cały czas śmiejąc się bez przerwy. Był to dźwięk tak obcy dla moich własnych uszu, że roześmiałam się jeszcze głośniej.