Rozdział 225

Dylan POV

Poszedłem prosto do jeziora, zawsze jakoś wydawało się całkiem święte. Zauważyłem, że księżyc zawsze świecił bezpośrednio na nie, gdy tylko noc zapadała na niebie, więc usiadłem, skrzyżowawszy nogi, na trawie nad wodą i czekałem, aż księżyc wzejdzie. Powoli, ale niemiłosiernie pełna kula świeciła na jezioro, tworząc piękny widok srebra. Westchnąłem, już uważając ten pomysł za naprawdę głupi, gdy spojrzałem na pełnię księżyca.

„Ok... Jestem tutaj, Bogini Luno!” Wiedziałam, że tak Lewis ją nazywał, więc postanowiłam spróbować. „Jeśli jesteś prawdziwa, to potrzebuję odpowiedzi...” Może robiłam to źle! Czy musiałam połączyć ręce jak Christian? A może musiałam uklęknąć przed samym księżycem? „Proszę?!”