Rozdział 92

Po pierwszym razie, kiedy zostałem adoptowany, moi opiekunowie i domy zastępcze stały się rozmytą masą twarzy i miejsc. Każda rodzina, do której trafiłem, zawsze źle mnie traktowała i miałem szczęście, że byłem wystarczająco mądry, aby zawsze móc uciec. To było jak wir bycia karconym i karanym przez pracowników sierocińca za złe zachowanie wobec moich rodziców zastępczych lub ucieczkę z domu zastępczego, a potem, zanim zdałem sobie sprawę, co się dzieje, zostałem ponownie adoptowany i wrzucony do innej gorzkiej rodziny. Posiadanie słodkiej, przytulnej rodziny po prostu nie było czymś, z czym miałem szczęście.

W końcu urzędnicy mieli dość wydawania mnie, ponieważ byłem zobowiązany do powrotu lub zostanę zwrócony, więc po prostu mnie tam zostawili. Nawet jeśli ktoś mówił, że mnie chce, kręcili głową i mówili: „Przepraszam, ten nie jest do wzięcia”.

Osobiście również wolałam życie w sierocińcu. Poza kiepskim jedzeniem - och. Jedzenie mogło być tak okropne - i surowym otoczeniem, nie było nic