Rozdział 300

Koniec listopada jest do bani, a ten głupi śnieg wcale nie odpuszcza. I oczywiście mieszkamy w pobliżu większej liczby ludzi niż wilków, więc za każdym razem, gdy chcemy wyjść, musimy się ciepło ubrać, jakby nasze naturalne ciepło ciała nie istniało. I nie możemy spędzać na zewnątrz więcej niż to konieczne, bo inaczej wyglądałoby to dziwnie w oczach sąsiadów.

Jedynym światełkiem w tym tunelu mrozu jest to, że Nickolas zabierał nas codziennie, odkąd spędziliśmy samotnie, pijackie Święto Dziękczynienia. Chyba miał kilku strażników otaczających dom tego dnia, żeby mógł zrobić sobie przerwę i rzeczywiście w pełni wykorzystał sytuację. Wypróbowaliśmy każdy smak wódki, jaki mógł nam przynieść i zdecydowałam, że whisky to mój wolny napój do sączenia, a wódka to drink na imprezę. Przyniósł nam piwo i muszę się zgodzić, że „to gówno jest do bani!”. Skunksowy gorzki smak był okropny i sprawiał, że czułam się pełna i wzdęta. Jeśli uda mi się tego uniknąć, nigdy więcej tego nie wypiję.

Odkryliśmy, że metabolizuję wszystkie alkohole w ten sam sposób. Upijam się, ale w chwili, gdy coś zjem, to uczucie całkowicie znika, a kiedy nie jem, ponieważ jesteśmy bardzo dokładni w naszych badaniach i przetestowaliśmy każdą teorię, jaka przyjdzie nam do głowy w naszym stanie nudy, zajmuje mi około godziny, żeby to całkowicie spalić. Zawsze mam przy sobie baton proteinowy lub coś innego małego, na wszelki wypadek.