Rozdział 271

Mój temperament wybucha i być może będę musiała udawać później, że wściekłość mojego wilka wzięła górę i nie miałam kontroli nad swoimi słowami ani czynami. „Przepraszam, czy ty sobie ze mnie k*rwa żartujesz? Byłam tam, w przeciwieństwie do ciebie, walczyłam z kilkoma z nich. Możesz próbować mnie zbywać ile chcesz, ale twoje urojenia nie zmieniają faktu, że moje doświadczenie w tej sytuacji przeważa nad twoim”. Odwracam się w stronę Alfy Beau. „Masz rację, pracowali razem. W sposób sugerujący, że trenują razem, niczym nasi wojownicy. Trzech zaatakowało, podczas gdy dwóch zostało z tyłu, by obserwować. Pozostała dwójka walczyła, gdy Oscar, Mina i ja zostaliśmy w jakiś sposób ranni i rozdzieliliśmy się. Wiedzieli, co robią. Wiem, że nie jestem jeszcze pełnoprawnym wojownikiem, więc prawdopodobnie nie usłyszę tych odpowiedzi, ale i tak trzeba je zadać. Jak udało im się dostać na dziesięć minut jazdy od zamku? Jestem pewien, że macie ludzi, którzy nad tym pracują, ale nie ma możliwości, aby pięciu z nich przeszło niezauważonych przez tak wiele patroli granicznych, chyba że mieli jakiś sposób na zamaskowanie swojego zapachu i ukrycie swoich śladów”. Spojrzałem na Alphę Reggie, mając nadzieję, że potrafi czytać w moich myślach. To samo, co atak na moje stado, brak zapachu, brak śladu, jedyną różnicą jest to, że tym razem faktycznie musieliśmy walczyć z kimś i nie sądzę, żeby łotrzykowie się nas spodziewali. „Czy są jakieś plany ewakuacji? Sądząc po reakcjach i obserwacjach, to nie pierwszy raz, kiedy któryś z was widzi coś takiego”. Patrzę na każdego Alfy, wszyscy wydają się próbować ukryć wstyd z powodu bycia wywołanym. Wszyscy jesteśmy atakowani, ale dlaczego?

Mój temperament wybucha i być może będę musiała później udawać, że wściekłość mojego wilka wzięła górę i nie miałam kontroli nad swoimi słowami ani czynami. „Przepraszam, czy ty sobie ze mnie k*rwa żartujesz? Byłam tam, w przeciwieństwie do ciebie, walczyłam z kilkoma z nich. Możesz próbować mnie zbywać, ile chcesz, ale twoje urojenia nie zmieniają faktu, że moje doświadczenie w tej sytuacji przeważa nad twoim”. Odwracam się w stronę Alfy Beau. „Masz rację, pracowali razem. W sposób sugerujący, że trenują razem, niczym nasi wojownicy. Trzech zaatakowało, podczas gdy dwóch zostało z tyłu, by obserwować. Pozostała dwójka walczyła, gdy Oscar, Mina i ja zostaliśmy w jakiś sposób ranni i rozdzieliliśmy się. Wiedzieli, co robią. Wiem, że nie jestem jeszcze pełnoprawnym wojownikiem, więc prawdopodobnie nie usłyszę tych odpowiedzi, ale i tak trzeba je zadać. Jak udało im się dostać na dziesięć minut jazdy od zamku? Jestem pewien, że macie ludzi, którzy nad tym pracują, ale nie ma możliwości, aby pięciu z nich przeszło niezauważonych przez tak wiele patroli granicznych, chyba że mieli jakiś sposób na zamaskowanie swojego zapachu i ukrycie swoich śladów”. Spojrzałem na Alphę Reggie, mając nadzieję, że potrafi czytać w moich myślach. To samo, co atak na moje stado, brak zapachu, brak śladu, jedyną różnicą jest to, że tym razem faktycznie musieliśmy walczyć z kimś i nie sądzę, żeby łotrzykowie się nas spodziewali. „Czy są jakieś plany ewakuacji? Sądząc po reakcjach i obserwacjach, to nie pierwszy raz, kiedy któryś z was widzi coś takiego”. Patrzę na każdego Alfy, wszyscy wydają się próbować ukryć wstyd z powodu bycia wezwanym. Wszyscy jesteśmy atakowani, ale dlaczego?

„Masz rację”, Alfa Emanuel mówi do mnie bezpośrednio po raz pierwszy. „Nie usłyszysz żadnej z tych odpowiedzi, dziecko. Teraz, gdy złożyłeś zeznania, możesz odejść i pozwolić nam opracować strategię”.