Rozdział 17

„Czy któryś z was ma jakąś odmianę shorta, którą chciałby wrzucić dla dobrej miary?” Patrzę na Olivera i mojego brata. Obaj chichoczą, a ja próbuję wykorzystać tę chwilę, aby wydostać się z podwójnej kanapki, w której jestem.

Ale oni po prostu się ruszają, gdy ja się ruszam, więc przestałam próbować uciekać i spojrzałam na Olivera, który powiedział: „Wrócę do ciebie, Bite Size, wymyślę coś mądrego”. Przewróciłam oczami, a Sierra tylko się zaśmiała. „A ty?” Spojrzałam na Mateo.

„Teraz , Shorty, jedyne, co mogę do ciebie mówić, to mistrzu obalającym. Tata nigdy nie pozwoli żadnemu z nas tego zapomnieć”. Wszyscy chichoczą na wspomnienie. Sięga po mnie między bliźniakami, obejmuje mnie ramieniem za szyję i przyciąga do siebie w delikatnym uścisku typu headlock, gestu, którego nigdy wcześniej nie zrobił. Nie wiem, czy to piwo spowalnia jego napięte zmysły, chociaż nie sądziłam, że piwo naprawdę robi wiele wilkołakom, a on nie pił go dużo, ale kto wie, ja nigdy nie piłam, a on powstrzymał facetów przed dawaniem mi go dziś wieczorem. Wszyscy oferowali mi go wielokrotnie, gdy się integrowaliśmy. Albo niekomfortowo było dla niego to, jak blisko bliźniaki były ode mnie. Nigdy wcześniej nie był opiekuńczy, ale chyba nie dałam mu powodu, żeby tak było, nie spędzamy ze sobą czasu. Cholera, ja nie spędzam czasu z nikim, to wszystko jest dla mnie nowe i on prawdopodobnie o tym wie.