Rozdział 140

Kiedy wszystkie moje kończyny są zdrętwiałe i nie mogę nawet unieść rąk, żeby rzucić cios, siadam przed nowym workiem i po prostu gapię się na dziurę, którą zrobiłem. Wnętrzności wypchania i piasek wysypują się na podłogę przede mną. Nawet nie wiem, kiedy pękła. Po prostu gapię się i płaczę, pozwalam, aby emocjonalne wyczerpanie wzięło górę, a chora, pokręcona część mnie ma nadzieję, że oni to poczują. Poczują to w głębi duszy, a to sprawi, że padnie na kolana. Chcę, żeby poczuli ból i cierpienie, do których się przyczynili, nieświadomie lub nie.

W pewnym momencie zmęczenie musiało wziąć górę, ponieważ następną rzeczą, jaką wiem, jest to, że moje oczy otwierają się na dźwięki głosów. Wściekłych, ale szepczących głosów. Wysilam się, by słuchać, podczas gdy chłonę otoczenie.

„Połamała sobie wszystkie kości w obu rękach...”