Rozdział 141

" NIE!"

Ona się wzdryga, a ja przez chwilę czuję się źle, że byłam dla niej taka niemiła, kiedy ona chce tylko pomóc, ale to odrzucam. Podchodzę do krzesła, na którym leżą moje brudne, zakrwawione ubrania. Zrzucam szpitalną koszulę, nie dbając już o to, kto zobaczy moje blizny. Jeśli chcą się mną zaopiekować, mogą patrzeć na mnie taką, jaka jestem, i nauczyć się to robić, nie patrząc na mnie, jakbym była złamana lub z litością. Nienawidzę litości. Ubieram się powoli, tłumiąc każdy dźwięk bólu głęboko w piersi. Wiem, że to karanie, że nie proszę o pomoc, ale tak zawsze było i oni też powinni to zobaczyć.

„ Idę do domu Beta, do mojego odizolowanego pokoju, gdzie nikt mnie nie zaczepia ani nie interesuje się tym, co robię.