Rozdział 165

„Nie zawracaj sobie głowy pytaniem, o czym ona tam mówiła, bo nie mam pojęcia... i tak, martwię się tak samo jak ty”. Tristan prychnął z siedzenia pasażera, patrząc gniewnie przez okno w stronę nieprzeniknionej ściany ciemności, która wypełniała las i nocne niebo. Większość jego postawy wynikała z faktu, że nie pozwoliłam mu prowadzić, ale potrzebowałam tego odwrócenia uwagi, ponieważ strach w głosie Cassidy wzrastał z każdą aktualizacją, którą podawała.

„Fioletowe oczy. Co do cholery mogłoby to-”

'Lola, proszę, powiedz mi, że jesteś blisko...' Głos Cassidy'ego dotarł do mnie przez połączenie umysłowe jako szept.