Rozdział 156

„Mam nadzieję, że Breyona zdąży uciec, zanim to wszystko wybuchnie.” Cassidy prychnęła, zaciskając mocniej chwyt na kierownicy, gdy pędziliśmy krętymi bocznymi drogami, bliżej centrum miasta.

Wydawała się czuć swobodnie za kierownicą, biorąc ostre zakręty z wyrazem skupienia na twarzy. Podskoczyłem i przycisnąłem pas bezpieczeństwa do piersi, gdy samochód szarpnął do przodu, a wydech warknął od przypływu mocy. Cassidy zaklęła, co było zdecydowanie bardziej zaskakujące niż nagłe przyspieszenie, i pochyliła się, by podnieść coś z podłogi. „...nie można jeździć z tymi rzeczami”. Jej warknięcie zostało wymuszone przez zaciśnięte zęby.

Zbliżyliśmy się do pnia grubego dębu i właśnie wtedy, gdy myślałam, że w niego wjedziemy, ona usiadła, ściskając w dłoni puszysty różowy pantofelek.