Rozdział 217

Tylko pokręciłam głową. Tyle informacji mnie ominęło, a niczego takiego się nie spodziewałam.

„Cóż, potwierdziłeś to, co twój Alfa i Luna podejrzewali od jakiegoś czasu. Wyszedłeś, po prostu ta mała rzecz, pośród wszystkich tych wojowników, którzy prawdopodobnie trenowali dłużej, niż ty żyjesz, i stanąłeś do walki ze wszystkimi i wygrałeś. Bez rywalizacji, bez stronniczości, nic poza tobą i twoim instynktem przetrwania. Potem zrobiłeś to samo ze swoim wilkiem, którego dostałeś tak wcześnie. Wtedy Reg i ja wiedzieliśmy, że jesteś wyjątkowy. Ma kilka teorii i chce cię zobaczyć dzisiaj, zanim odejdziesz, ale skończyliśmy rozmawiać o twoim niesamowitym biegu próbnym, weźmy twoją zbroję na bitwę, jaką jest Konferencja Starszych”. Klaszcze w dłonie, a Omegi wychodzą zewsząd, przesuwając tace i przestawiając pokój.

Wkrótce duże jedzenie znika, zastąpione małymi przekąskami, a trzy wieszaki z sukienkami zostały ustawione ze ścianą zapewniającą prywatność do przebierania się, pełnowymiarowym pozłacanym lustrem, które wygląda, jakby ważyło tonę, i postumentem dokładnie takim, jak ten w sklepie z sukienkami, do którego Sierra zaciągnęła mnie z chłopakami. Na tę myśl moje serce trochę się ściska. Chciałbym móc pożegnać się z nimi wszystkimi i przytulić ich, i po prostu uzyskać to zamknięcie, zamiast zostać wyrwanym nieprzytomnym.