Rozdział 160

Nie mogę wezwać pomocy, ani nawet błagać jej, żeby przestała, jestem słaba. Błagałabym ją, żeby przestała, gdybym mogła. Nie czuję mojego wilka z powodu srebra i wszystkiego innego, co mnie dezorientuje. Po prostu krzyczę w mojej głowie, mając nadzieję, że ktoś usłyszy mój stłumiony krzyk o pomoc. Nie skupiam się na jednej osobie, krzyczę do całego stada. Modlę się, żeby ktoś mnie usłyszał. Może Oliver i bliźniaki mogą poczuć moją agonię, cokolwiek, żeby to powstrzymać. Ale może nie mogą, ponieważ jest wilcza jad blokujący moje połączenie. Może mój wilk jest jedynym połączeniem, jakie mam z nimi

Może to ona jest powodem, dla którego nawiązujemy z nimi kontakt. To nie przeze mnie. Nadal jestem tylko niechcianym zapasem. Słyszę stłumione rozmowy wokół siebie, ale nie mogę nic zrozumieć przez oślepiający ból.

Moja głowa zostaje odrzucona do tyłu, a ktoś mocno chwyta mnie za włosy. Moje ciało wydaje mimowolny dźwięk agonii. Nadal nikogo nie widzę, ale czuję, jak kilka małych włosków wyrywa mi się ze skóry głowy, sprawiając, że moje oczy łzawią. Potem nieomylny dźwięk nożyczek tnących powoli, celowo powoli. Ciach, ciach, ciach, ciach, zanim moja głowa opada do przodu niespodziewanie lżejsza, a świeżo obcięte, luźne pasma wpadają mi do oczu i kłują w twarz. Obcięła mi włosy. Co z nią jest nie tak? Już jestem tak pobity, że nie da się mnie rozpoznać