Rozdział 17

Po szkole odwożę Jasona i w końcu wracam do domu, dźwigając kwiaty przez resztę popołudnia. Muszę przyznać, że często mnie rozśmieszały. Nikt nigdy nie zrobił dla mnie czegoś takiego. Łamię sobie głowę, żeby wymyślić, kto to może być, ale szczerze mówiąc, możliwości są niemal nieograniczone. Po prostu nie mam pojęcia, ale nie poddaję się, ani trochę.

Gdy wchodzę przez drzwi, słyszę tatę z drugiego pokoju: „Witaj w domu, kochanie, jak się masz... no cóż, no cóż, co tu mamy?” – pyta, patrząc na moje kwiaty.

„Och? Ta stara rzecz?” Rzucam mu najlepsze, udające zdziwienie spojrzenie, po czym się uśmiecham. „To kwiaty. Najwyraźniej mam sekretnego wielbiciela”. Ponownie patrzę na kwiaty.