Rozdział 124

Nina

„Obserwował nas” – powiedział Enzo, gdy byliśmy już kawałek drogi, w końcu poza zasięgiem zmiennokształtnego. „Myślę, że to Crescent. Może szpieg”.

Wzdrygnęłam się i odwróciłam na siedzeniu, by stanąć twarzą do przodu, szeroko otwierając oczy, gdy obraz brązowego wilka wypalił się w moim umyśle. Wilk wyglądał dziwnie znajomo, gdy stał nieruchomo przed pickupem przez to, co wydawało się wiecznością, zamrożony w czasie. To było tak, jakby nas szukał, obserwował nas, czekał na właściwy moment i byłam wdzięczna Enzo za szybkie myślenie. Z pewnością rozpoznałam go jako wilka, który wpatrywał się we mnie z lasu poprzedniego dnia, gdy stałam na balkonie w domku, ale to było coś głębszego. Wydawał mi się bardziej znajomy niż tylko pojedynczy zmiennokształtny widziany w lesie — jakbym znała ten świat od miesięcy; nawet lat.