Rozdział 6

Budzę się w środku nocy i jęczę trochę z bólu spowodowanego sztywnymi mięśniami i bolącą twarzą. Dłubię w nosie, zadowolony, że jest już o wiele lepiej – szybkość gojenia się wilka jest naprawdę świetna, chociaż mój nos jest nadal zbyt spuchnięty, abym mógł poczuć jakikolwiek zapach.

Ale gdy siadam, uświadamiam sobie, że prawdziwym problemem jest to, że jestem... brudny.

Jestem cały pokryty potem i krwią, a moje ciało jest... obrzydliwe. Wystawiam język, gdy się badam, nie mogąc nawet uwierzyć, że byłem w stanie tak zasnąć. Mam na myśli, ile bólu w ogóle odczuwałem?

Dużo, przypomina mi mój wilk, szturchając mnie nosem. Czy możemy ich teraz znaleźć?

Marszczę brwi i odpycham ją w myślach, nie mogąc o tym myśleć – albo może po prostu nie chcąc, nie teraz. Co to, do cholery, znaczy, co ja w ogóle czuję w związku z tym wszystkim?

Czy sobie to wyobraziłem?

–

Czy… czy dwie więzi godowe faktycznie nawiązały się wczoraj po południu, dzień po tym, jak zostawiłam Księcia Dupka przy ołtarzu?

Ale nie. To niemożliwe. Dostajesz jedno przeznaczone partnerstwo – tylko jedno! A większość ludzi nawet tego nie dostaje!

Nawet nie wiem, jak to jest, gdy jedno połączenie godowe się zazębia, a co dopiero dwa. Mój wilk musi się mylić – cokolwiek się stało, musiało być po prostu… nie wiem, jakąś reakcją hormonalną na przebywanie w towarzystwie tylu chłopców naraz.

Nie mylę się! warczy, kłapiąc zębami na moje zaprzeczenie. Ale ja ją znowu ignoruję.

Szybko przenoszę się do szerokiej wspólnej łazienki na końcu pokoju. Chwytam zestaw przyborów z czekającej półki i pędzę w stronę kabiny prysznicowej. Ale kiedy odsłaniam zasłonę, łapię oddech – właściwie łapię oddech – z przerażenia na widok przede mną. Podłoga i ściany są pokryte błotem i męskimi włosami, a o mój Boże, czy to w ogóle krew w kącie?

–

Marszczę brwi, nienawidząc tej strony mnie, która zdecydowanie jest Księżniczką.

… ale muszę się oczyścić.

I nagle przypominam sobie, co Jesse powiedział w drodze, że są jakieś gorące

Źródła nad dalekim wzgórzem. Wypuszczam z siebie cichy jęk, natychmiast nie chcąc niczego więcej niż długiej, gorącej kąpieli, zupełnie samej. Aby się oczyścić i odświeżyć – po prostu wiem, że to jedyna rzecz, która mnie naprawi..

Po około pięciu minutach poszukiwań gorących źródeł w końcu je znajduję.

Są wszystkim, czego się spodziewałam. Czysta, świeża woda – pachnąca lekko siarką – wypływa przez zestaw skał, tworząc mały parujący basen, który jest wystarczająco głęboki, aby się w nim zanurzyć. Szybko zerkam przez ramię, aby sprawdzić, czy jestem sama, zdejmuję ubranie i zrzucam czapkę, przeczesuję palcami włosy, wchodząc do basenu, jęcząc trochę na jego luksusowe ciepło otulające moje wyczerpane i poobijane ciało.

Kiedy to skończę, związuję włosy w węzeł u nasady głowy i biorę głęboki oddech, zamykam oczy i odchylam twarz, aby ponownie wpatrywać się w zamek na tle nieba, gdy zaczynam pracę nad swoim ciałem. Kiedy przesuwam kostkę mydła po całej skórze, rozpieszczam się trochę, gdy moje mięśnie się rozluźniają, mój umysł zwraca się ku pytaniu o magię bitewną i o to, jak Akademia mogłaby czegoś takiego uczyć.

Ponieważ Rafe, Jesse i ja – wszyscy powinniśmy mieć jakąś magię, dar od naszej Babci, Bogini. Mama i Ciotka Cora opowiedziały nam o tym, gdy skończyliśmy szesnaście lat, ale… żadna z nas jeszcze niczego nie zmanifestowała. Mama jest niesamowitą uzdrowicielką, a Ciotka Cora potrafi kontrolować pogodę, ale my troje?

Ani iskry, bez względu na to, co próbowaliśmy. Mama mówi, żebyśmy się tym nie martwili, że Bogini ujawni swój dar w swoim czasie…

Ale Akademia... czy miałaby sposób, by wydobyć ze mnie coś takiego? I jeśli tak... jaką formę przybrałaby moja magia?

Moja wyobraźnia wiruje, gdy rozważam możliwości, mydlę się i lekko się uśmiecham, wpatrując się, by w końcu znów poczuć się sobą. Nawet trochę nucę sobie, porwana tym, jak dobrze się to czuje.

Oczywiście, moje uczucie nie trwało długo, ponieważ gdy odłożyłam mydło i obmyłam twarz garścią wody, za mną rozległ się czyjś głos.

„ Co ty tu, do cholery, robisz?”

I łapię oddech, wiruję i instynktownie zanurzam się nisko w basenie, tak że jestem po brodę w nieprzezroczystej wodzie, gapiąc się na ciemną postać stojącą na krawędzi basenu. Pcham

odsunęłam się od niego przez wodę, przerażona, ale nie mogąc dostrzec, kim on jest –

Ale gdy dotarłem na drugi koniec basenu, ogarnęła mnie fala przerażenia, a chmura zasłaniająca księżyc zniknęła, odsłaniając...

Inny kandydat

–

a nie mój brat ani kuzyn.

Moje oczy rozszerzają się w szoku, gdy nagle zdaję sobie sprawę, że to Luca Grant – cały metr osiemdziesiąt, wpatrzony we mnie –

„Serio , Shrimp” – mówi, kucając i rozglądając się dookoła. „Co ty tu w ogóle robisz? I widziałeś dziewczynę biegającą dookoła? Szukam jej”.

Moja szczęka opada lekko, gdy uświadamiam sobie, że... że w ciemności nie może zobaczyć moich długich włosów związanych na karku, ani żadnych szczegółów mojego ciała pod wodą.

I jednocześnie zdałam sobie sprawę, że teraz pachnę jak typowa dziewczyna, bo mydląc się, zmyłam cały zapach, którym Jesse mnie natarł, a który mnie przykrył –

Mój umysł wiruje, ale na szczęście moje usta reagują beze mnie. „Eee” – mówię, nieco obniżając ton głosu. „Nie, nikogo nie widziałam”.

„ Gówniany pech” – mówi bokser, wstając i wzdychając, wkładając ręce do kieszeni. „Cały dzień czuję jej zapach… musi być w pobliżu, ale nie mogę dojść, gdzie…”

„ Dlaczego…” – mówię ponownie, wahając się i pocierając nos, teraz zdesperowana, żeby poczuć jakiś zapach – „dlaczego jej szukasz?”

„ Bo” – mówi, wzdychając z frustracji. „Ona jest moją partnerką”.

„Niemożliwe” – warczy warczący głos, sprawiając, że oboje podskakujemy i obracamy się w stronę ogromnej postaci, która wyłania się z cienia jako następna. A moje oczy robią się szerokie, gdy zdaję sobie sprawę, że…

To jest ten wielki, naznaczony bliznami brutal, którego Rafe pokonał w ostatniej walce, rozczarowanie na swoim łóżku

–

który spuścił głowę

„ Przepraszam?” – mówi bokser, unosząc brwi na widok większego kandydata, który zbliża się do niego i patrzy na niego z ponurą miną. Na jego korzyść przemawia fakt, że Luca nie drgnął.

Tak! Tak! Tak! Mój wilk szczeka we mnie, kręcąc się w chętnym kręgu, trzymając ogon wysoko jak sztandar. Nasi partnerzy! Oboje!

Ale moja reakcja jest odwrotna.

„ Och, nie” – szepczę, kręcąc głową i patrząc to na jednego, to na drugiego.

Dwóch kumpli, którzy mnie szukają?

–

I żadne z nich nie zdaje sobie sprawy, że tu tkwię w miejscu!?

Jak do cholery mam się z tego wydostać?

Lista rozdziałów

Rozdział 6