Rozdział 7

Harlyn

Było późno, ale ludzie nadal chodzili. Jedynym miejscem, którego się trochę obawiałem, była alejka, którą minąłem, szukając miejsca do jedzenia. Z tego powodu zawróciłem i zacząłem iść z powrotem do hotelu.

„Hej, piękna, chcesz spędzić noc w moich ramionach? Obiecuję, że będę cię traktować dobrze”

Powiedział pijany mężczyzna, zatrzymując mnie na mojej drodze. Próbowałem go ominąć i przeszedłem na drugą stronę drogi, ale poszedł za mną.

„Nie bądź taka przestraszona. Nie chcę cię skrzywdzić. Chcę ci tylko sprawić przyjemność. Wiem, że ci się to spodoba”.

Próbował, rozejrzałam się dookoła i było tam kilka osób chodzących dookoła, a ten facet nie wyglądał, jakby mógł mi zrobić krzywdę, po prostu wyglądał na pijanego i szalonego. Poza tym był człowiekiem. Mogłam to stwierdzić, ponieważ nie czułam w nim żadnej boskości, którą zwykle czuję, aby odróżnić ludzi od zmiennokształtnych. Nie wiem, jak mogłam to stwierdzić, ale po prostu mogłam.

„Dlaczego? Nie chcesz, żebym sprawiła ci przyjemność? Obiecuję, że sprawię, że dojdziesz tak mocno, że zapomnisz swojego imienia”

Kontynuował, próbując naruszyć moją przestrzeń osobistą, próbowałam go odepchnąć, ale był wytrwały

„Przepraszam, proszę go zignorować, jest pijany i szalony”

Powiedział inny mężczyzna, idąc po mężczyznę, który próbował mnie złapać, zanim zdążyłem cokolwiek powiedzieć. Ukłoniłem się mu i odszedłem od nich obu tak szybko, jak mogłem. Nie zdawałem sobie sprawy, jak daleko odszedłem od hotelu, dopóki nie zacząłem wracać, a im dalej szedłem, tym mniej ludzi widziałem i wkrótce byłem sam, idąc ciemnymi ulicami. Zacząłem iść szybciej i na początku oglądałem się za siebie, nie było nic nie na miejscu, ale nagle poczułem kogoś za sobą, przyspieszyłem, myśląc, że to może być pijany mężczyzna, ale kiedy się obejrzałem, nikogo tam nie było. Szedłem dalej, ganiąc się za myślenie, że to dobry pomysł, żeby opuścić hotel, gdy było już późno. Powinienem był zamówić ich jedzenie, bez względu na to, jak drogie było. Byłoby lepiej niż to.

Mój strach wzrósł, gdy poczułem jeszcze większą obecność, wiedziałem na pewno, że ktokolwiek za mną idzie, nie jest człowiekiem. Mogłem to poczuć. Poczułem wokół siebie większą obecność i zdałem sobie sprawę, że ktokolwiek za mną podążał, nie był sam . W tym momencie moje serce biło tak mocno ze strachu, że zacząłem biec, ale im dłużej biegłem, tym bardziej oni za mną podążali. Gdy dotarłem do alejki, którą minąłem wcześniej, zatrzymałem się, rozważając swoją opcję, która nie była wielka. Mogłem zaryzykować przejście przez alejkę i dotrzeć do hotelu w pięć minut lub pobiec w przeciwnym kierunku i prawdopodobnie się zgubić, ponieważ nie znałem drogi. Wybrałem pierwszą opcję i wbiegłem w alejkę. Zły pomysł. Gdy tylko wszedłem, zauważyłem znacznie większą obecność. Było za późno, aby zawrócić, ponieważ gdy to zrobiłem, w końcu zobaczyłem tych, którzy mnie gonili. Było ich czterech, odwróciłem się i zobaczyłem kolejnych czterech.

„Boże” – płakałam. Już wiedziałam, że to mój koniec, stałam tam i czekałam, aż wydarzy się najgorsze . Nie mogłam sobie pomóc w żaden sposób, a nawet gdybym mogła, to ich było więcej niż mnie i byli to mężczyźni. Zaczęli krążyć wokół mnie, nie tak blisko, żebym mogła ich zobaczyć, ale wystarczająco blisko, żebym mogła poczuć ich obecność wokół siebie.

„Ona jest sparowana”

Słyszałam, jak jeden z nich powiedział, oni wiedzieli, mimo że już dwa razy się kąpałam, nadal czułam jego zapach. Zapach tego, który mnie odrzucił i wyrzucił ze stada. Nagła śmierć nie była taka zła. To był w każdym razie mój koniec, nosiłam jego znamię i wszyscy zmiennokształtni wiedzieliby od razu, że jestem już sparowana, jeśli nie po zapachu, który na mnie zostawił, to po znaku, który na mnie zostawił. Upewnił się, że mnie zniszczy, zanim wyrzucił mnie z pałacu i stada. Nawet go w żaden sposób nie obraziłam, nie uwiodłam go. Zrobił wszystko, a mimo to to ja byłam za to karana. Gdyby nie wezwał mnie do swoich komnat tej nocy, spałabym już w swoim małym łóżku, a moim jedynym problemem byłoby to, że nie mogłam się przemienić, a księżniczka Sophie i jej głupia przyjaciółka Ava.

„Tak, jego zapach jest na niej silny. Musi być dość świeży” – powiedział inny głos.

„To musi być jakiś szalony partner, spuścił ją z oczu, dlatego nienawidzę wilków, zachowują się potężnie, ale potrafią chronić swoje partnerki”

Inny powiedział. Odwróciłam się w stronę, z której dobiegał głos, nie mogłam ich dostrzec, poza ich oczami. Wiedziałam, kim byli. Panterami. Mój strach wzrósł, gdy uświadomiłam sobie, kim byli. Pantery nienawidziły wilkołaków tak samo jak wampiry, a nawet bardziej, jeśli mam być szczera. Dlaczego musiałam mieć takiego pecha? Śmierć z rąk Panter była najgorszą możliwą śmiercią. Rozejrzałam się, próbując znaleźć drogę ucieczki, ale kogo ja oszukuję? Nie było wyjścia.

„Ona jest teraz nasza, jego strata nasz zysk, będziemy się tak dobrze bawić dziś wieczorem, nie pamiętam kiedy ostatni raz miałem wilka.”

Kurwa, oni nie zamierzali mnie po prostu zabić. Mieli wobec mnie inne plany i żaden z nich nie był dobry.

„Puść mnie, proszę” – błagałam, rozglądając się dookoła, gdy w końcu zaczęły się ujawniać. Były ogromne i nie wyglądało na to, że okażą mi jakąkolwiek litość.

„Nie zrobimy ci krzywdy, okej? Po prostu sprawimy, że poczujesz się dobrze, wiem, że wiesz, jak dobrze się czujesz, bo niedawno byłaś parą, ale sprawimy, że poczujesz się jeszcze lepiej”

Jeden z nich, który mógł być przywódcą, powiedział, gdy podszedł blisko mnie i złapał mnie, wydałam głośny krzyk, zanim zasłonił mi usta. Walczyłam, by się od niego uwolnić, ale był silniejszy.

„Powiedziała, żebyś ją puścił, dlaczego wciąż ją trzymasz?”

Usłyszałem inny głos mówiący, podczas gdy ja dalej się szamotałem. Ten głos był inny, on nie był jednym z nich, ale to nie znaczy, że był dobry.

„Kurwa, zobaczyliśmy ją pierwsi, więc jest nasza, rozejrzyj się, jestem pewien, że znajdziesz inną samotną wilczycę, ta jest nasza”

Przywódca, który mnie trzymał, powiedział, a pozostali z nim warknęli w odpowiedzi. Wyglądali, jakby byli gotowi do walki.

„Co robić, ona jest jedną z moich i nie mogę pozwolić wam, skurwysyny, ją zabrać”

Wydałem z siebie cichy okrzyk, gdy usłyszałem, że to wilk, który mówił, może jednak nie umrę. Ten, który mnie trzymał, warknął jeszcze głośniej i nie chciał mnie puścić, jego uścisk stał się jeszcze mocniejszy.

„Będziesz musiał z nami walczyć, a zobaczysz, że jesteście w mniejszości”

Warknął i zanim się zorientowałem, zostałem rzucony na ziemię z taką siłą, że uderzyłem głową o ziemię i poczułem zawroty głowy. Próbowałem wstać, gdy zaczęli walczyć wokół mnie, ale nie mogłem, czułem, że ciemność mnie zabiera, i próbowałem z tym walczyć. spróbować uciec, gdy byli rozproszeni, ale nie mogłem i powoli poddałem się ciemności...