Rozdział 508

Roger zacisnął usta, wsuwając ręce do kieszeni i przesuwając się do przodu. „Cóż, skoro już teraz jest tak niezręcznie, to równie dobrze mogę zapytać, dlaczego płaczesz... i dlaczego jesteś zły, że ktoś jest szczęśliwy?” Cora skrzyżowała ramiona na piersi, życząc sobie, by mógł zabić tego człowieka samymi oczami... po czym spróbowała i prychnęła, gdy wielki wilk tylko zachichotał. „No chodź” zachęcił, przesuwając się tak blisko, że prawie się dotykali. „Wiesz, że potrafię być bardzo dobrym słuchaczem”.

Cora jakoś wątpiła, że usługi Rogera jako bezstronnego przyjaciela i doradcy obejmowały jej uczucia do niego... nie, że miała uczucia, oczywiście. „Właściwie idę spać”. Szybko skłamała. „Ale posłuchaj, na wypadek gdybyśmy nie mieli okazji rano, chcę ci podziękować za to, że mnie tak wspierałeś. Za to, że mi pomogłeś i wyciągnąłeś mnie z Moon Valley. Uratowałeś mi życie”. Wyciągnęła do niego rękę. „Mam nadzieję, że jeszcze się zobaczymy”.

Cora jednocześnie odliczała minuty do wyjazdu jej i Elli i się ich obawiała. Wiedziała, że to pożegnanie będzie trudne, ale było to również to, z czym najbardziej chciała się uporać.