Rozdział 3 Zgadzam się na rozwód

Wiedziałam doskonale, że nie da się go namówić, żeby został, ale mimo to chciałam spróbować szczęścia. Zrównałam wzrok z jego, oznajmiłam: „Zgadzam się na rozwód, ale mam swoje warunki. Zostań tu na noc i towarzysz mi podczas pogrzebu dziadka. Podpiszę papiery rozwodowe, jak tylko się to skończy”.

Jego spojrzenie się zwęziło. Jego ciemne oczy wypełniły się kpiną, a usta lekko zadrżały. „Proszę mnie”. Puścił mój podbródek i pochylił się do przodu, by szepnąć mi do ucha: „Sam gadulstwo i brak działania nigdzie cię nie zaprowadzi, Scarlett”.

Jego głos był lodowaty z nutą prowokacji. Wiedziałam, co miał na myśli, więc objęłam go w pasie i zbliżyłam twarz do jego. Prawdopodobnie wyglądałam komicznie z powodu różnicy wzrostu między nami.

Nie wiedziałam, co o tym myśleć; użyłam tak nikczemnej metody, żeby zmusić osobę, którą lubiłam, żeby została ze mną. Żałosne, być może. Podążając za instynktem, miałam zamiar zsunąć rękę w dół, gdy nagle mnie złapał. Gwałtownie podniosłam głowę i napotkałam jego ciemne i nieprzeniknione oczy. „To wystarczy”.

Jego płaski głos oszołomił mnie na chwilę, gdy próbowałam, ale nie mogłam zrozumieć jego słów. Następnie wziął swoją szarą piżamę z łóżka i założył ją kilkoma eleganckimi ruchami.

Przez chwilę byłem oszołomiony, zanim w końcu otrząsnąłem się z szoku. Czy on... zostaje?

Ku mojemu całkowitemu nieszczęściu, zanim zdążyłem poczuć się szczęśliwym z mojego osiągnięcia, za oknem, wśród odgłosu deszczu, rozległ się kobiecy głos. „Ashton...”

Podczas gdy ja byłem jeszcze w szoku, Ashton już zareagował. Podszedł do balkonu dużymi krokami i wyjrzał. Następnie z ponurym wyrazem twarzy podniósł płaszcz i wyszedł z sypialni.

Rebecca stała w deszczu pod balkonem. Zimne krople całkowicie przemoczyły już jej cienką sukienkę. Piękna kobieta była już krucha i wyglądała coraz bardziej żałośnie, gdy wytrwale walczyła w deszczu.

Zarzucając na ramiona płaszcz, który przyniósł ze sobą, Ashton miał zamiar strofować Rebeccę. Mimo to, mocno go przytuliła i szlochała w jego ramionach.

Gdy scena się rozwijała, nagle dotarło do mnie, że moje dwuletnie małżeństwo z Ashtonem nie mogło się równać z jednym telefonem od Rebecci.

Ashton poprowadził Rebeccę do willi, obejmując ją ramieniem. Stałam na szczycie schodów, gdy ją wniósł, blokując im drogę, gdy tylko zeskanowałam ich przemoczone ubrania.

„Zejdź mi z drogi!” Ashton warknął z obrzydzeniem. Czy byłem smutny?

Ja też nie wiedziałam, ale moje oczy bolały bardziej niż serce, gdy byłam świadkiem tego, jak osoba, którą kochały, traktowała inną kobietę jak drogocenny klejnot, jednocześnie depcząc mnie po całym ciele.

„Ashton, kiedy się pobraliśmy, obiecałeś dziadkowi, że nigdy nie pozwolisz jej postawić stopy w tym domu, dopóki ja tu jestem”. To właśnie tutaj mieszkaliśmy razem z Ashtonem. Przez więcej nocy, niż mogłem zliczyć, pozwalałem Rebecce go mieć. Jakby tego było mało, pozwalał jej splamić jedyne miejsce, które mogłem nazwać moim.

„Ha!” Ashton prychnął w odpowiedzi. Odsuwając mnie na bok, odparł chłodno: „Masz o sobie zbyt wysokie mniemanie, Scarlett”.

Jego kpina ze mnie nie znała granic. W końcu mogłam tylko patrzeć, jak wprowadzał Rebeccę do pokoju gościnnego jak przypadkowy widz, którym byłam.

Dzisiejsza noc zapowiadała się niespokojnie.

Rebecca była narażona na ulewę na zewnątrz. Jej ciało było już osłabione, więc dostała wysokiej gorączki od stania w deszczu. Ashton dbał o nią jak o cenny klejnot, pomagając jej przebrać się w czyste ubrania, a jednocześnie używając ręcznika, aby obniżyć jej temperaturę.

Być może widok mnie tam stojącego był dla niego szpetny. więc skierował na mnie swoje zimne spojrzenie i rozkazał: „Wracaj teraz do domu rodziny Fullerów! Rebecca nie będzie mogła nigdzie pójść dziś wieczorem w swoim obecnym stanie”. Chce, żebym poszedł o tej porze? Haha... Chyba | naprawdę jestem szpetny.

Po długim wpatrywaniu się w Ashtona nie mogłam znaleźć słów, by przypomnieć mu, że dom rodzinny jest kilometry stąd; byłoby niebezpiecznie dla kobiety wychodzić samej tak późno w nocy.

Jednak takie rzeczy go nie obchodziły. Zależało mu tylko na tym, by upewnić się, że odpoczynek Rebekki nie zostanie zakłócony moją obecnością.

Zmusiłam się do oddychania przez gorzki ból w piersi, zanim spokojnie oświadczyłam: „Wrócę do sypialni. To nie jest... stosowne, żeby teraz kierować się do domu rodzinnego!”

Nie pozwoliłabym mu tak po mnie chodzić, chociaż wiedziałam, że on mnie wcale nie ceni.

Opuszczając pokój gościnny, spotkałem Jareda Cresta na korytarzu, który spieszył się do mnie. Zauważywszy, że wciąż był ubrany w czarną piżamę, wywnioskowałem, że musiał pobiec do willi. Nie zmienił nawet butów, a jego piżama była niemal całkowicie przemoczona.