Rozdział 238

Gdybym miała jeszcze łzy do wylania, pewnie bym to zrobiła. Jednak w tym momencie po prostu przeżywałam emocje. Wchodząc po schodach, Colt otworzył mi drzwi wejściowe. Penny już weszła i stała w salonie. Po mojej lewej stronie była szafa. Ściana się przedłużała, a telewizor był zamontowany na ścianie. Salon otwierał się po mojej prawej stronie. Był to duży salon z dwiema ciemnoszarymi kanapami naprzeciwko siebie i dwoma pasującymi czarnymi fotelami rozkładanymi bezpośrednio przed telewizorem. Szklany stolik kawowy stał między kanapami. Szary dywan rozciągał się między dwiema kanapami, ale nie pasował do foteli rozkładanych. Drewniana podłoga wydawała się oryginalna z małymi listwami.

Wszystko miało ślady zużycia, jakby było używane, ale nadal było w dobrym stanie. Moje pierwsze wrażenie było przytulne. To był typ domu, do którego można wejść i położyć nogi na kanapie bez obawy, że ktoś będzie zdenerwowany. Na ścianie wisiały zdjęcia. Rozpoznałam rodziców naszej matki na innych zdjęciach, które pokazał nam tata. Ponieważ mama była jedynym dzieckiem, założyłem, że te datowane zdjęcia z dzieciństwa przedstawiają ją. Na kominku wisiały zdjęcia w złotej ramce przedstawiające mamę, która, jak przypuszczałem, dorastała. Jedno zrobione, gdy miała około dziewięciu miesięcy, a potem, gdy miała pięć lub sześć lat. Następne było zdjęcie z balu maturalnego i na końcu zdjęcie jej i taty z nabrzmiałym brzuchem. Wyglądali na tak zakochanych.

„Zachowałem wszystko tak, jak to znalazłem. Chciałem, żebyś to zobaczył, zanim cokolwiek zmienimy”. Penny powiedziała, odciągając moją uwagę od zdjęć.