Rozdział 43

Rozdział 43 Aria s POV

Poruszam się precyzyjnie i szybko, moje ręce sięgają prosto do nich, wytrącając im broń z rąk, gdy gryzę ich skórę na szyi, krew tryska na mnie, gdy rozrywam mu gardło. Czerwone kropki wypełniły pokój, a ja cały czas się poruszałam, sięgając i chwytając każdą ich część, gdy rozrywałam ich w swoim kierunku, rozdzierając ich. Czułam, jak ich krew kapie ze mnie, słyszałam, jak moja Stado walczy za mną. Słyszę krzyki dzieci, co tylko bardziej podsyca mój gniew. Następuje kolejna eksplozja, gdy odpalany jest drugi granat. Dławię się oparami, moje płuca czują się, jakby były w ogniu, moje oczy pieką, moja skóra pali, jakby została oblana kwasem. Słyszałam pełne cierpienia krzyki wszystkich za mną. Zmuszam się, by stanąć na nogi, zataczając się. Łapię pierwszego mężczyznę, którego zobaczę w chmurze pyłu i dymu. Ma na sobie jakiś czarny pancerz. Jedyną widoczną skórą są ich twarze i szyja, gdy gryzę go w twarz, odrywając skórę z policzka. Wypluwam ją, moje zęby idą w kierunku jego żyły szyjnej. Jego krew zalewa mi usta, gdy go opróżniam, zanim upuszczam go u moich stóp, przechodzę nad jego ciałem, zmierzając w kierunku mojego następnego celu. Tylko oni wciąż nadchodzili, a pokój był już wypełniony martwymi ciałami i walczącymi ludźmi.

Czuję ukłucie postrzału w nogę. Spoglądam w dół i widzę zieloną lotkę w moim udzie, wyciągam lotkę i rzucam się na kobietę trzymającą pistolet wymierzony w moją stronę. Jej krzyk umiera w jej gardle, gdy wyrywam ją z jej ciała. Wszyscy biegają w panice, próbując uciec przed chmurą i deszczem tojadu spadającym na wszystkich, dusząc nas wszystkich. Patrzę, jak niewielu ucieka, gdy jestem całkowicie otoczony. Czerwone kropki pojawiające się przez dym, wszystkie skierowane bezpośrednio na mnie w różnych miejscach mojego ciała. Czuję ich ukłucie, gdy każda z nich strzela, lotki przebijają moje ciało, sprawiając, że jestem oszołomiony. Rzucam się chwytając najbliższą osobę, używając jej jako tarczy, podczas gdy wyrywam mu kręgosłup z ciała. Zatapiając w nim zęby, potrzebuję krwi, aby odzyskać trochę sił. Nie powinnam stać, czuję, co mi postrzelili, przemieszcza się w moim krwiobiegu, słyszę bicie serca życia we mnie, głośno dudniące. Gniew przepływa przeze mnie. Walczę dalej, ale oni wciąż strzelają, strzałka za strzałką we mnie, sprawiając, że jestem słabsza. Padam na kolana, zanim upadnę na bok, moje oczy stają się ciężkie, walczę z mgłą, która mnie pochłania. Zmuszam się do otwarcia oczu, gdy wchodzi mężczyzna. W pokoju zapadła cisza. Śmiertelna cisza.