Rozdział 4 Ich ścieżki są splecione

Rozdział 4 – Spotkanie z nią

(punkt widzenia doktora Coxa)

Drzwi do sali szpitalnej skrzypnęły i się otworzyły. Moss i ja wpatrywaliśmy się w teczkę, którą trzymał Cullen, gdy do nas podchodził. Jego wzrok przesunął się ze mnie na drugiego lekarza, który był z nami. Chociaż znów zaczął ukrywać swoje emocje, smutek nadal uciekał z jego oczu.

„ Rób, co chcesz” – mruknął Cullen, podając mi teczkę.

Słabe pikanie maszyny z wnętrza pokoju brzmiało już jak requiem. Jak się spodziewaliśmy, Cullen nie chciał być obecny przy śmierci Zade'a. Przeszedł uroczyście korytarzem, ani razu nie odwracając głowy w naszą stronę.

Nie mogłem nie spojrzeć na białe ściany i nie przypomnieć sobie Zade'a i Cullena. Podobnie jak te ściany, oboje widzieli więcej śmierci, niż ktokolwiek mógł zobaczyć, zanim ich serca pękły z bólu.

„ Ten dzieciak przeszedł tak wiele” – powiedział Moss do nikogo konkretnie. Zgodziłem się i otworzyłem plik, który miałem w rękach. Najpierw zwróciłem uwagę na jego staranny podpis. Potem na zaschnięte łzy, które sprawiły, że część drukowanego tuszu rozlała się na papierze.

„Zrób to” – lekarz skinął głową na moje słowa. Moss poklepał mnie po ramieniu.

Kilka osób weszło z osobistym lekarzem Zade. Moss też, ale ja wolałem zostać na zewnątrz pokoju. Zanim drzwi się zamknęły, ulotnie dostrzegłem Zade i znów zatraciłem się na widok białych ścian; rzecz, która stała się dla mnie zbyt znajoma przez całe moje życie jako lekarza. Wróciłem do wpatrywania się w tykającą wskazówkę mojego zegarka.

„ Czas zgonu…” Usłyszałem przytłumiony komunikat dochodzący ze środka i postanowiłem pójść korytarzem za Cullenem.

„ Żegnaj Zade” – wyszeptałam w sterylnym powietrzu szpitala. „Do zobaczenia”.

(punkt widzenia Cullena)

Błyszczące błyski aparatów wyglądały jak gwiazdy na lądzie tego późnego popołudnia. Ludzie gapili się z holu, a jeszcze więcej tłumu patrzyło, gdy wychodziłem ze szpitala. Reporterzy kręcili się wokół i otoczyli mnie, abym mógł złożyć zeznania.

Moje usta były zbyt obolałe, aby w ogóle mówić, a wszystkie migające światła dookoła naruszały prywatność, której pragnąłem dla siebie po śmierci mojego ojca. Moi ludzie utworzyli dla mnie barykadę i tylko w takich momentach mogłem docenić ich obecność.

Wizyta nie była tajemnicą dla ludzi. Moje życie było zbyt głośne, by media społecznościowe mogły się z niego wycofać. Aktywnie obserwują, czy wydarzy się coś wielkiego. Ciągle czekają, aby ujawnić wadę, która mogłaby zaszkodzić reputacji mojej rodziny. Po tym, jak ojciec zapadł w śpiączkę, ich tajne soczewki podążały za mną, gdziekolwiek się udałem. W tym momencie byłem również narażony na śmierć. W całym sąsiedztwie obowiązywały wzmożone środki bezpieczeństwa na wypadek próby ataku na mnie. Pośród całego zgiełku i pytań, chciałem tylko znaleźć jakieś spokojne miejsce, do którego mógłbym się udać.

Jeo, mój sekretarz wykonawczy, przecisnął się przez tłum, aby odprowadzić mnie z powrotem do szpitala. Byłem na tyle nieostrożny, że przeszedłem przez główne wyjście. Zaprowadził mnie i resztę strażników do tylnych drzwi szpitala.

„Twoje kluczyki”, rozkazałem. Jeo podał mi je bez zadawania pytań. Wiedział aż za dobrze, że ludzie znają wszystkie moje samochody, a ja naprawdę nie chciałem w tym momencie zwracać na siebie uwagi tłumu.

Mój kamerdyner otworzył tylne drzwi samochodu, ale zatrzymałem go i nalegałem, żebym to ja poprowadził. Próbował wyrazić obawy o moje bezpieczeństwo, ale nikt nie mógł mnie powstrzymać przed robieniem tego, co chciałem. Muszę być sam.

„ Nikt nie idzie ze mną. Sprawcie, żeby media uwierzyły, że wciąż tkwię w szpitalu, jeśli to najmniej, co wszyscy możecie dla mnie zrobić”. Mój głos brzmiał rozkazująco, udając moje drżenie. Nie mogę już dłużej powstrzymywać łez, które powstrzymywałam przed napływem tłumu.

Nie powinienem być widziany w mojej słabości. Ani przez ludzi, którzy widzą we mnie swoją ofiarę, ani przez tych, którzy znali mnie jako swojego nieskazitelnego szefa.

Włączyłem silnik i ruszyłem na pełnej prędkości, aż zniknąłem z pola widzenia. Moje serce było tak ciężkie, że naprawdę nie obchodziło mnie, dokąd te koła mnie zabiorą. Gdziekolwiek, gdzie jest cicho, będzie dobrze. Wszystko, czego chcę, to trochę wytchnienia, może tylko na chwilę, od mojego kłopotliwego życia.

Nie życzyłam sobie tego wszystkiego. Nie chciałam być Delą Venturą.

(punkt widzenia Sofii)

Ta stara kaplica była moim stałym miejscem po zmianie kasjera w małej sieci fast-foodów. Robię to, aby odmówić kilka modlitw, odwiedzić siostrę Angie i złożyć kwiaty przy ołtarzu.

Była tam taka starsza pani, która sprzedawała wieńce, bukiety i pojedyncze róże drewnianym wózkiem obok ścieżki do kaplicy. Zazwyczaj jest gotowa zamknąć sklep na cały dzień, gdy przechodzę obok. Ale teraz, gdy byłem jej stałym klientem, cierpliwie czeka na mnie przed zamknięciem. A tego dnia dała mi trzy białe róże za darmo. Nalegałem, żeby zapłacić, ale odmówiła, więc tylko uśmiechnąłem się w podziękowaniu i ruszyłem tam, dokąd zmierzałem.

Miałem właśnie wejść do kaplicy, gdy samochód skręcił w oddali i gwałtownie się zatrzymał. Wyglądał drożej niż zwykłe samochody, które parkują przy tej kaplicy w ciągu dnia. W końcu było to małe miasteczko obok miasta, a jego mieszkańcy to w większości nisko opłacani pracownicy umysłowi, którzy często dojeżdżają do pracy lub podróżują pieszo.

Przednia szyba samochodu opadła, ukazując mężczyznę, którego głowa przygnębiona opierała się o kierownicę. Albo jest pijany, albo porzucony, albo po prostu taki sam, jak ja, kiedy pierwszy raz postawiłem stopę w tym starym miejscu. Nagle przypomniałem sobie moje poprzednie, trudne życie. I doszedłem do wniosku, że on też ma duże kłopoty.