Rozdział 3 Jego bolesna decyzja

(punkt widzenia Cullena)

Pewnego dnia, gdy stałem przy małym mostku i rozmyślałem o nicości, za mną w oddali rozległ się głos mojego ojca.

„ Jedyna Dela Ventura, która pewnego dnia zostanie sama” – zażartował. Nie odwróciłam się, żeby go zobaczyć i milczałam. „Już zawsze jest sama”.

Podszedł bliżej i podał mi wędkę.

„ Nie powinieneś tak dorastać, Cullen. Zostawiam ci w przyszłości ogromną odpowiedzialność… rodzinę i firmę”.

Wziąłem wędkę i uśmiechnąłem się do niego krótko. Usiadł obok mnie na podłodze drewnianego mostu i powiedział: „Kiedy byłem dzieckiem, łowiłem ryby sam. W ten sposób połów jest często obfity”.

Wrzucił do wody trunek z przynętą, ja też to zrobiłem.

„ Często nie miałem żadnych, gdy łowiłem ryby z trójką starszego rodzeństwa, więc postanowiłem łowić ryby sam od tamtej pory” – twarz ojca nieco opadła. Jego wzrok był spuszczony, a myślami był gdzieś w przeszłości. „Byłeś świadomy masakry w Dela Ventura, prawda?”

Skinąłem głową, choć tak naprawdę nie było to pytanie.

„Poszedłem na ryby tylko po to, żeby zobaczyć wszystkich martwych, kiedy wróciłem do domu. Cała linia Dela Ventura została zabita, oprócz mnie i dziadka, najstarszego w linii. Pomógł mi uciec”.

Jezioro pozostało spokojne przez chwilę, ale poczułem lekkie szarpnięcie za haczyk mojej wędki. W końcu głodna ryba chwyciła przynętę i walczyła, by nie zostać wyciągniętą z wody. Była umiarkowanie duża. Uśmiechnąłem się do swojego połowu, ale natychmiast poczułem się źle, gdy patrzyłem, jak żałośnie wije się o życie i powoli umiera.

Naszą rodzinę ogarnęła śmierć, a ojciec był jej świadkiem.

„ Wystraszony i zdezorientowany, zapytałem go, dlaczego wydarzyło się coś tak strasznego” – kontynuował ojciec swoją historię. „Chciwość. Cały czas chodziło o chciwość, wyjaśnił mi z przekonaniem. Nasza rodzina zainicjowała zabijanie własnej linii krwi. To była walka gladiatorów, w której najsilniejszy mógł żyć i gromadzić cały majątek Dela Ventury dla siebie”.

Spojrzałem na ojca bez wyrazu, a on uśmiechnął się z ukrytym złamaniem. „Miałem wtedy tyle lat, co ty, i nie miałem pojęcia o potędze Dela Ventury. Często zostawałem sam, tak jak ty. A zanim mój dziadek odszedł, zapisał mi wszystko, co posiadała rodzina Dela Ventura. Jedyne słowa, jakie mi powiedział przed śmiercią, to że trudno jest prowadzić firmę samemu”.

Ryba przestała się ruszać w wiadrze. Zginęła wcześniej, zanim jeszcze wypuściłem ją z powrotem do jeziora. Odwróciłem wzrok w niebo i starałem się zrozumieć słowa mojego ojca. Zawsze mówił do mnie, jakbym był dorosłym, zdolnym do dźwigania ciężarów dorosłych.

A to wszystko sprawiło, że poczułem się jeszcze bardziej samotny.

„ Jesteś moim jedynym synem, Cullen. Czy ci się to podoba, czy nie, będziesz dźwigał wszystkie obowiązki, jakie ci zostawię, kiedy umrę. Po pierwsze, nie pozwól, aby nasza firma zaznała pierwszej porażki. Po drugie, wypełnij wolę dziadka. Obiecaj mi, że się ożenisz i sprawisz, że linia krwi Dela Ventura znów rozkwitnie. Zrób coś, czego ja nie zrobiłem”.

Słońce zachodziło, gdy wracaliśmy do domu. Ale zanim dotarłem do swojego pokoju, mój ojciec mnie zatrzymał.

„ Nigdy nie obwiniałem cię za śmierć twojej matki, Cullen. Nikt nie chciał, żeby to się stało… więc nie obwiniaj się już więcej.”

Jego twarz była wolna od wszelkich oznak bólu, które wcześniej okazywał. Stałem bez słowa, patrząc, jak z uśmiechem na twarzy wycofuje się do swojego pokoju do nauki. To, jak wyglądał ten dzień, wydawało się tak niesamowite, jak cisza przed burzą. Jakby miało się wydarzyć coś tragicznego.

Maya, służąca, z którą dorastałam, podeszła do mnie radośnie. Jest dużą kobietą po pięćdziesiątce i była dla mnie matką.

„ Mistrz Zade rzadko miał wolne w pracy. Dobrze, że się zżyliście. Słyszałam, że jutro znowu wyjeżdża za granicę”. Zauważywszy, jak jej słowa mnie zasmucają, pogłaskała mnie po włosach i przytuliła.

To, co wydarzyło się tego popołudnia, wydarzyło się tylko raz i oddaje wszystko, co zwykłem widywać u mojego ojca. Zajmował się firmą, gdzie duma Dela Ventury wylewała się na niego.

Aż pewnego dnia, gdy czytałem książkę pod szalonym niebem, pukanie mnie zaniepokoiło, a tam stał przede mną przyjaciel mojego ojca… Opowiadając o tym, co stało się z moim ojcem . Coś tragicznego rzeczywiście się wydarzyło.

Teraz scena powtarzała się wielokrotnie... Tam przyjaciel mojego ojca stoi przede mną... Mówi mi, żebym podjął decyzję o bezbronnym ciele mojego ojca, żeby wyzdrowiał. Nalegają na mnie, że cierpi za bardzo i że muszę go puścić...

Okłamywałam samą siebie przez tak długi czas, że ojciec i tak odzyska przytomność. Był „martwy” w chwili, gdy orzeczono u niego śmierć mózgu. Nie ma nic pomiędzy. Rozmawiałam z nim tylko przez kilka godzin w ciągu roku i mogłam przypomnieć sobie tylko kilka naszych wspólnych chwil.

To, jak nagle to wszystko się wydarzyło, było po prostu nie do przyjęcia. Nagle przypomniałam sobie jego słowa tamtego dnia. Jak wszystko będzie takie trudne, kiedy go zabraknie. A ja już przechodzę przez tyle trudności.

Tata stracił tyle wagi w szpitalu. Kości wystawały tam i z powrotem; ledwo można go było rozpoznać. Poczułam trochę wstydu, że wciąż nie znalazłam dziewczyny, z którą mogłabym spędzić resztę życia i przedstawić go, zanim pójdzie do grobu. Mogę nie być w stanie dotrzymać obietnicy, którą złożyliśmy. Ale pewnego dnia, kto wie, może po prostu znajdzie się dziewczyna, która idealnie pasowałaby do tego, czego moi rodzice dla mnie chcieli.

Trzymałem ojca za rękę i powiedziałem ostatnie słowa, jakie pomyślałem. Może to właściwy moment, żeby w końcu puścić.

„ Powiedz mamie moje pozdrowienia. Kocham was i dziękuję wam obojgu” – wyszeptałam. Pacjenci w śpiączce wciąż mogli to usłyszeć. W to wierzę…

Pognieciony dokument, który dał mi wcześniej dr Cox, wyglądał jak koszmar w koszu na śmieci. Moje ręce wciąż drżały, gdy zbierałem się na odwagę, by go wziąć.

„ Spoczywaj w pokoju, tato” – nachyliłem się do niego, zanim w końcu podpisałem papier.