Rozdział 237

Zastanawiasz się, jak udało nam się pozostać na twoich ziemiach przez cały ten czas, a nikt tego nie zauważył. Ember mówiła cicho, Angelica ściskała dłoń w swojej, prowadząc dziecko między domami, gdzie znajdowało się podwórko. Wysokie płoty dzieliły posesje, każda o tym samym jednolitym kształcie, wysokości i kolorze. Kierując się księżycem, Ember zaprowadziła nas na tył posesji, dokładnie tam, gdzie las spotykał się z równo przyciętą trawą. Nie jest jedyną, która się nad tym zastanawia. Brandon mruknął kwaśno, rzucając Ember spojrzenie. „Przez cały czas myślałem, że przyprowadziłaś mnie do jakiejś wiedźmiej wioski”.

Freya kazała mi cię do niej przyprowadzić, a tak się złożyło, że właśnie tam była." Ember odgryzła się.

Angelica zachichotała, patrząc na nich oboje ciekawymi oczami, które błyszczały jasno nawet w ciemności. Moją jedyną opcją było interweniowanie, zanim mogliby się pogrążyć w pełnowymiarowej kłótni. Gdyby tak było, bylibyśmy tu całą noc. „Jak udało ci się tu tak długo wytrzymać, a nikt tego nie zauważył? Ktoś powinien był wyczuć mój i Brandona zapach.” Powiedziałam, zastanawiając się, dlaczego nawet teraz nie udało mi się niczego wyczuć.