Rozdział 34

Prozerpina

nie widziałem go po śniadaniu. Kiedy spotkaliśmy go w drodze powrotnej na górę, rzucił obojętne spojrzenie na bliźniaków, którzy byli umyci, nakarmieni i gotowi do wyjścia, najwyraźniej podekscytowani nowym otoczeniem. Odwrócili głowy zgodnie, patrząc z oczekiwaniem, kiedy go zobaczyli; w końcu, oprócz mnie, był jedyną znajomą twarzą w tym mauzoleum rezydencji. Chociaż był odległy i zimny przez cały lot, bliźniaki zaczęły traktować go jako znajomą twarz w obcym otoczeniu.

Ale jego ponury wyraz twarzy, gdy drapał moją sylwetkę, powoli przesuwając się po moich skąpych, krótko odzianych udach i gołych nogach, sprawił, że zadrżałam. Nie było wątpliwości, że to spojrzenie pełne gniewu i pospiesznie odeszłam, zanim zdążył zareagować.