Rozdział 163

Korytarze w szpitalu były ciche i niesamowite. Słabe żółte światła nie przełączyły się jeszcze na tryb jasnego światła dziennego, więc tylko mój słaby cień, który zdawał się gotowy zniknąć w każdej chwili, ciągnął się za mną, gdy zataczałem się na najwyższe piętro szpitala, gdzie znajdowały się prywatne oddziały.

Gdy moje serce waliło, moje ciało stopniowo się rozgrzewało po spędzeniu całej nocy na klatce schodowej. Moje lodowate stopy również zaczęły się budzić, gdy Iran.

Słyszałem, jak kaszle w pokoju. Zmagałem się z sobą, zastanawiając się, czy powinienem nalać mu szklankę wody, kiedy wszedłem.