Rozdział 1

Lipiec w Horington był niezwykle gorący.

Jonathan Lawson i jego kolega Harrison byli na nocnych zmianach. Cicha noc wydawała się niezwykle cicha i samotna.

Harrison oglądał film na swoim telefonie. Dokładnie rzecz biorąc, oglądał film dla dorosłych.

„ Jon, obejrzyjmy razem. Ta kobieta jest niesamowicie seksowna”. Harrison zaprosił Jonathana, żeby do niego dołączył.

Jonathan nie spojrzał na niego i powiedział: „Co jest fajnego w oglądaniu tego przez dwóch facetów? Jeśli jesteś kobietą, obejrzę to razem z tobą”. Jego odpowiedź wywołała chichot Harrisona. „Nie wiedziałem, że jesteś też flirciarzem, Jon”.

Jonathan odparł: „Nic nie wiesz. Założę się, że nigdy nie próbowałeś tego z kobietą, w przeciwnym razie nie polegałbyś na tych filmach”.

Harrison od razu został wciągnięty przez jego odpowiedź. Odłożył telefon i zapytał: „Czy uprawiałeś kiedyś seks z kobietą, Jon?”

Jonathan prychnął na niego: „Mam już dwadzieścia sześć lat. Dlaczego myślisz, że nadal jestem dziewicą?”

„ Opowiedz mi o tym” – zachęcił Harrison zainteresowanym tonem.

Jonathan dotknął nosa i odpowiedział obojętnie: „Nie. I tak co tu mówić”.

Harrison miał zamiar błagać Jonathana o szczegóły, ale wyraz oczu Jonathana zmienił się, gdy zobaczył coś na nagraniu z monitoringu.

Na nagraniu widać dwóch nieznanych mężczyzn wchodzących do windy.

Harrison wyczuł zmianę i zapytał: „Co się stało, Jon?”

Jonathan natychmiast powiększył nagranie z wnętrza windy i powiedział: „Nie pamiętam, żebym wcześniej widział tych dwóch mężczyzn”.

Harrison odpowiedział: „W tej okolicy mieszka ponad tysiąc rodzin, jak więc mógłbyś rozpoznać wszystkie?”

Jonathan ściszył głos i zauważył: „Coś jest nie tak. Nie widzę, żeby wchodzili. Więc musieli wspiąć się na mury, kiedy nie zwracaliśmy uwagi”.

„ Może po prostu je przeoczyłeś, skoro tak wiele osób tam wchodzi i wychodzi?” – zasugerował Harrison.

Jonathan zignorował Harrisona i nadal obserwował obu mężczyzn, aż wysiedli z windy na dwudziestym dziewiątym piętrze.

Powiedział Harrisonowi: „Poczekaj tutaj. Pójdę i szybko rzucę okiem”.

Harrison uważał, że jest zbyt wrażliwy, ale mimo to uległ.

Jonathan wyszedł z biura i poszedł prosto do windy. Wiedział, że na dwudziestym dziewiątym piętrze są dwa mieszkania. Jedno z lokatorów było na wakacjach, a drugie zajmowała rozwiedziona kobieta.

Rozwiedziona kobieta nie miała przyjaciół, a ci mężczyźni prawdopodobnie się o tym dowiedzieli, więc planowali coś złego.

Jonathanowi spodobała się kobieta, która wyglądała na około dwadzieścia osiem lat; była bardzo piękna, dojrzała i seksowna.

Podsumowując, była chodzącą boginią na ziemi i każdy byłby gotów umrzeć u jej stóp. Jonathan nie mógł nawet pojąć, dlaczego taka kobieta mogłaby być rozwódką.

Oczywiście, podobała mu się nie tylko ze względu na wygląd, ale zawsze była uprzejma wobec ochroniarzy i witała ich rano, ilekroć ich widziała.

W niczym nie przypominała pozostałych mieszkańców, którzy byli zbyt aroganccy i traktowali ochroniarzy jak śmieci.

Jonathan wkrótce przybył na dwudzieste dziewiąte piętro i wyjął pałkę, która była przypięta do jego pasa. Pałka nie była naelektryzowana i nie miała większego zastosowania, ale wystarczyła, by przestraszyć innych.

Jonathan podszedł do drzwi mieszkania rozwódki i uważnie nasłuchiwał, co się dzieje w środku.

Usłyszał stłumiony odgłos szamotania się i wiedział, że jego przypuszczenie było słuszne, więc szybko zapukał do drzwi. Krzyknął: „Otwórz drzwi!”

Drzwi uchyliły się na małą szparę i był to jeden z mężczyzn, których zobaczył w windzie. Ten mężczyzna miał zimny wyraz twarzy, gdy zapytał: „Czego chcesz?”

Jonathan podejrzliwie przyjrzał się mężczyźnie i powiedział: „Znam właściciela tego mieszkania i nie jesteś to ty”.

Po rozmowie Jonathan wepchnął się do środka. Mężczyzna zamknął za sobą drzwi, gdy Jonathan wtargnął do środka.

Mężczyzna zmarszczył brwi. „Koleś, sam prosisz się o kłopoty”.

Jonathan zauważył innego mężczyznę z blizną na twarzy wychodzącego z sypialni. Obaj otoczyli Jonathana i wyciągnęli ostre noże z pasa.

Jednakże Jonathan nie okazywał przed nimi strachu. Kiedy brał udział w wojnie poza granicami kraju, zabił wielu zaciekłych i złych ludzi. Ci, którzy stali przed nim teraz, byli niczym w jego oczach.

Uśmiechnął się szyderczo: „Wy, goście, jesteście naprawdę śmieciami”.

Twarze mężczyzn natychmiast pociemniały, gdy rzucili się na niego.

Ich ataki były okrutne i pełne morderczych intencji.

Mężczyzna po prawej dźgnął Jonathana w talię, podczas gdy drugi mężczyzna dźgnął go w brzuch.

W oczach Jonathana ci dwaj mężczyźni kopali sobie groby. Odwzajemnił się ciosem w twarz mężczyzny po lewej. Jego pięść była znacznie szybsza niż cios mężczyzny i posłała go do tyłu, a ten zemdlał na miejscu.

Po uporaniu się z pierwszym, Jonathan złapał drugiego mężczyznę trzymającego nóż za nadgarstek i pociągnął go do siebie, a następnie uderzył go łokciem. To powaliło przestępcę na ziemię i nie ruszał się już, gdyż zemdlał od ciosu.

Gdy mężczyźni stracili przytomność, Jonathan szybkim krokiem wszedł do sypialni.