Rozdział 6

„Nie! Jeremy...”

Twarz Madeline była biała ze strachu. Była przerażona działaniami Jeremy'ego.

Nigdy wcześniej nie widziała tak zimnej i gwałtownej strony Jeremy’ego. Bała się, że dziecko w jej brzuchu przestanie istnieć z jego powodu.

Jednak Jeremy nie dał jej szansy na ucieczkę. Uwięził ją w swoich ramionach.

Nigdy nie sądziła, że Jeremy aż tak jej nienawidzi.

Po bardzo długim czasie Madeline poczuła jedynie przeszywający ból w całym ciele. W rezultacie zapadła w głęboki sen i we śnie została odesłana do tego cudownego letniego dnia sprzed 12 lat.

Słońce jasno świeciło na plaży, a na niej rosło drzewo kamforowe.

Młoda Madeline zbierała muszle przy brzegu. Spojrzała z daleka na cichego chłopca siedzącego na skale. Wyglądał na niezadowolonego.

To było pierwsze spotkanie z Jeremy'm. Miał zaledwie 12 lat, ale już był przystojny. Miał wysokie, ale szczupłe ciało.

Wyglądał jednak na bardzo zdenerwowanego.

Młoda Madeline ostrożnie podeszła do niego, nie mając na sobie nic na nogach. Podała mu kolorową muszlę, której szukała przez długi czas.

„Cześć, to dla ciebie. Mam nadzieję, że będziesz szczęśliwy na zawsze”.

W tym momencie Jeremy spojrzał na nią kątem oka. Jego wąskie oczy były pełne ostrożności.

Miał na sobie markowy dres. Nawet jego buty były z limitowanej edycji.

Z drugiej strony Madeline miała na sobie sukienkę, która zaczęła robić się biała od ciągłego prania. Wyglądali, jakby byli z różnych światów.

W końcu wyciągnął rękę do Madeline.

Wpadli na siebie ponownie następnego dnia o tej samej porze. Podał jej filiżankę herbaty z mlekiem i powiedział, że to prezent w zamian za jej prezent.

Madeline przyjęła to promieniejąc. To był pierwszy raz, kiedy spróbowała herbaty mlecznej. Była bardzo pyszna.

Mimo wszystko Jeremy spojrzał na nią i pomyślał, że jej uśmiech jest jeszcze słodszy niż herbata z mlekiem.

Tego lata wpadali na siebie na plaży raz po raz. Za każdym razem, gdy wpadali, bawili się razem.

Pewnego dnia Madeline została przecięta stopą przez kilka odłamków szkła. Jeremy był tym, który zaniósł ją do kliniki.

W tym czasie opierała się o jego plecy, a jej policzki były czerwone od wygrzewania się w zachodzie słońca. Ponadto jej serce biło niezwykle szybko.

Zarumieniła się i objęła Jeremy'ego ramionami. „Jeremy, ch-chcę zostać z tobą na zawsze. Chcę się z tobą bawić każdego dnia”.

Jeremy odpowiedział jej bez wahania: „W porządku. Kiedy dorosnę, uczynię cię moją narzeczoną. W ten sposób będziemy mogli bawić się ze sobą każdego dnia”.

Jednak po złożeniu tej naiwnej i niewinnej obietnicy, rozdzielono ich na lata.

Nie spodziewała się, że nigdy więcej go nie zobaczy po pożegnaniu tego dnia.

Kiedy ponownie na niego wpadła, był już kimś, kogo wszyscy podziwiali. Nie wspominając już o tym, że miał już kobietę, którą kochał – Meredith.

Po przebudzeniu Madeline otworzyła oczy zmęczona. To, co zobaczyła, to było obce otoczenie. Dodatkowo czuła ból całego ciała. Za każdym razem, gdy się poruszała, obezwładniający ból ją przytłaczał.

„Och, myślałam, że nie żyjesz. W końcu zdecydowałaś się otworzyć oczy, co?”

Obok niej rozległ się kobiecy głos, który brzmiał niezwykle sarkastycznie. Madeline podniosła głowę i zobaczyła piękną twarz Meredith. Jej lisie oczy były pełne wściekłości i zazdrości.

Zazdrość?

Madeline nie rozumiała, o co była zazdrosna.

„Madeline, jesteś najbardziej wyjątkową kobietą, jaką kiedykolwiek widziałem. Nawet używasz takiego sposobu, żeby dostać się do szpitala”.

Hospitalizowany?

Madeline rozejrzała się wokół i rzeczywiście była w szpitalu.

Przypomniała sobie, co się wydarzyło, zanim zasnęła, i nagle zrozumiała, dlaczego Meredith była zazdrosna.

Wydało jej się to ironiczne, jednak uśmiechnęła się zwycięsko.

„Oczywiście!” Widząc jej wyraz twarzy, żyły Meredith zaczęły wystawać. „Madeline, ty bezwstydna dziwko!”