Rozdział 6

Poczułam, że on również reaguje, gruby wybrzuszenie rosło coraz szybciej na zewnątrz mojego biodra. Chciałam sięgnąć w dół i pogłaskać go. Wymagało to każdej uncji przyzwoitości, której wciąż nie miałam. Zamiast tego skupiłam się na częściach jego ciała, których dotykanie było dla mnie komfortowe. Pocierałam dłońmi jego klatkę piersiową i ramiona, muskając jego twarde jak skała sutki, co wywołało u mnie głębokie warknięcie z jego klatki piersiowej.

Jego usta smakowały cudownie, nie było tam zapachu czerwonego wina, ale smakował odurzająco i niezwykle męsko. Przesunęłam językiem w jego dekadenckich ustach, podczas gdy moje palce przebiegały wzdłuż linii jego szczęki. Poczułam, jak jego język naciska na mój w bezsłownej grze, aby zdominować pocałunek. Wycofałam się i pozwoliłam mu swobodnie mnie eksplorować. Kiedy wycofał się z moich ust, ugryzłam go w dolną wargę zębami, wywołując ciche jęknięcie.

Jego dłoń na moim udzie zaczęła głaskać wewnętrzny szew moich spodni. Wierciłam się przy nim, wchłaniając tyle jego dotyku, ile mogłam. Przerwał pocałunek, by szepnąć mi do ust: „Wolę spódnice, następnym razem załóż jedną dla mnie”.

Obiema rękami ściskałam jego ramiona, co ułatwiało uderzenie go w klatkę piersiową. Odsunęłam się i wrzasnęłam do niego: „Co z tobą nie tak? Nie słucham rozkazów! Nie znam cię! Nie noszę spódnic!”

Poczułam rumieniec, złość i wielkie podniecenie. Nie pamiętam, czy kiedykolwiek byłam z facetem, który to we mnie rozpalił. Wprawiał mnie w furię i potrzebę jednocześnie.

Jego uśmiech był tylko lekko zły, gdy pochylił głowę na bok. „Jesteśmy w The Club. Chcesz wejść do środka?”

Skinął lekko głową w stronę przedniego siedzenia, a dwaj mężczyźni wyszli z pojazdu. Całkowicie o nich zapomniałam. Och, bogowie, jakie to żenujące, całować się jak nastolatka na tylnym siedzeniu przed dwoma jego pracownikami. Byłam zawstydzona i zaczerwieniłam się jeszcze bardziej niż wcześniej.

Kierowca wziął od parkingowego i sam otworzył drzwi, stając z boku, gdy zsuwałem się z kolan Joela na chodnik. Joel szybko podążył za mną i poczułem, jak jego duże palce splatają się z moimi.

Nikt na zewnątrz nie zwracał na mnie uwagi. Wszyscy wpatrywali się z uwagą w mojego towarzysza. Dwóch parkingowych już otwierało mu drzwi do restauracji i kwitowało to niemal niezauważalnym pochyleniem głowy.

Z radością wszedłem do restauracji, nie jestem dobrze przygotowany na zimno, a mój sweter zapewniał mi tylko minimalną ochronę. Lekko zadrżałem i poczułem, jak ręka Joela opuszcza moją, by objąć mnie ramieniem i przyciągnąć bliżej. Był ciepły, więc pomimo moich obaw po prostu zostałem tam, gdzie było mi wygodnie.

Zaprowadzono nas na tył restauracji do odosobnionego okrągłego boksu. Przypuszczałem, że dołączą do nas jego towarzysze, ale on był jedyną osobą, która wślizgnęła się ze mną do boksu.

„Dla jasności, kiedy pierwszy raz cię zobaczyłem, miałaś na sobie spódnicę” – powiedział, uśmiechając się do mnie. W jego oczach tańczył wewnętrzny ogień, co sprawiało, że jego uśmiech wyglądał nieco niegodziwie.

„To jedyna spódnica, jaką posiadam, zakładam więc, że nie przeszukiwałeś mojej szafy” – zapytałam go złośliwie.

Jego serdeczny śmiech rozbrzmiał w ciasnej przestrzeni.

„Byłem znacznie bardziej zainteresowany tym, co położyłem w łóżku. Kiedy cię znalazłem, leżałeś w bardzo niewygodnej pozycji jak na stole nad kanapą, rozmawiając dość płynnie z krzesłem. Kiedy już byłeś w łóżku, gdyby nie sporadyczne oddychanie, wyglądałbyś na martwego. Wiem, że jesteś na mnie zły, ale to, co wziąłeś, naprawdę nie jest dla ciebie dobre”.

Jego głos i odwrócił się tylko lekko błagalnie, gdy jego ręce podniosły się wokół moich na stole. Delikatnie głaskał moje złożone dłonie, aż wziął jedną w każdą ze swoich.

Pomimo faktu, że powinnam być przerażona całym tym doświadczeniem, wydawał się tak szczery. Coś w nim sprawiło, że chciałam mu uwierzyć. Nadal byłam trochę zaskoczona, kiedy mu się poddałam.

„Dobra, żadnych tabletek więcej, Joel, ale nie z powodu tego, czego chcesz.”

Kontynuował pocieranie moich rąk i uśmiechał się do mnie zwycięsko.

Naszą rozmowę przerwała kelnerka, która skromnie podeszła do stolika. Przyjęła nasze zamówienia na drinki, po czym szybko odeszła. Oczywiście nie bez lekkiego skłonienia głowy w stronę Joela, gdy odchodziła.

Musiałem zapytać: „Kim jesteś i co z tym całym ukłonem? Skąd to nagłe zainteresowanie mną? Skąd mnie znasz?”

Westchnął i oparł tył głowy o budkę. „Pozwólcie, że najpierw odpowiem na najprostsze pytanie. Jestem Joel Latro i oni kłaniają się, bo jestem ich przywódcą. W naszej społeczności jest to stosowny znak szacunku”.

Podniósł rękę, by powstrzymać kolejną serię moich pytań, po czym ponownie splótł nasze palce.

„Wiem, kim jesteś, ponieważ mam bardzo spostrzegawczy personel, który potrafi szybko znaleźć informacje, gdy zostanie o nie poproszony. Moja społeczność jest duża i dobrze powiązana, o czym z pewnością się przekonałeś. Moje zainteresowanie tobą może być trudniejsze do wyjaśnienia, ale zapewniam cię, że to dobra rzecz. Chcę dla ciebie tylko tego, co najlepsze, i będę bardzo ciężko pracował, żebyś to dostał”. Uśmiechnął się na swoje ostatnie stwierdzenie, nadal przesuwając nasze palce po sobie.

Miałabym więcej do powiedzenia, ale kelnerka wróciła z naszymi napojami, żeby przyjąć zamówienie. Szybko wybrałam coś, a ona cicho odeszła.

Reszta posiłku była dziwnie relaksująca. Mężczyzna, który najwyraźniej spędził noc w mojej sypialni, był bardzo szczęśliwy, mogąc rozmawiać ze mną o najbardziej przyziemnych rzeczach. Rozmawialiśmy o mojej małej rodzinie i jego dużej rodzinie.

Joel opowiadał o swojej rodzinie z miłością i dumą. Powiedział, że jest głową rodziny i jego zadaniem jest ją chronić i pielęgnować. Dorastając z odległym ojcem alkoholikiem, doceniałem jego zauważalne poświęcenie. Nie mogłem jednak powstrzymać komentarza, który przebiegł mi przez głowę.

„Wyglądasz na kogoś, kto nie jest na tyle stary, żeby być głową rodziny” – powiedziałem mu wprost.

„W mojej społeczności głowa rodziny to określenie umiejętności i genealogii, niekoniecznie oznacza to, że jestem stary, Elizabeth” – zaśmiał się do mnie.

Joel chciał wiedzieć o mojej rodzinie, moich przyjaciołach, a nawet o mojej pracy. Wydawał się szczerze zainteresowany tym, co robiłem przez cały dzień. Nigdy nie powiedziałem o tym obcej osobie tyle, co jemu. Jego obecność była pocieszająca i zapomniałem, że powinienem się denerwować. Nawet śmiałem się z jego żartów i uderzałem go w rękę, gdy sięgał po kawałek karczocha z mojej sałatki.

„Nigdy tego nie próbowałem” – powiedział, wkładając do ust część serca karczocha. Skrzywił się lekko, a potem uśmiechnął.

„Powinienem był cię ostrzec, że to nie dla nowicjuszy. Przynajmniej doda ci to warzyw dzisiaj, powinieneś zjeść pięć. Co to był za stek, którego przed chwilą zjadłeś, wyglądał, jakby to była cała krowa” – zdziwiłem się.

Joel prychnął i powiedział: „W mojej rodzinie nie ma wielu wegetarian”.