Rozdział 3

Obciągnęłam spódnicę i próbowałam przecisnąć się obok niego do drzwi. Zatrzymał mnie jedną silną ręką. Przygwoździł mnie biodrem do ściany i wtedy zrozumiałam, co oznacza „ogromny”. Czułam, jak jego zarys wrzyna mi się w brzuch. Moje oczy rozszerzyły się, gdy uświadomiłam sobie, co musi myśleć, że mu „winnam”. Wciągnęłam przerażony jęk i przeszukałam jego twarz.

Uśmiechał się do mnie, bez cienia złośliwości na twarzy. „Jesteś idealna” – wymamrotał, zanim złożył niewinny pocałunek na moim czole.

Nie wiem, jak przetrwałam resztę kolacji z Jeffem. Wróciłam do stołu z uściskiem śmierci na swetrze, który zakrywał mokrą plamę na mojej prawej piersi. Nigdy nie udało mi się oczyścić tego wilgotnego uczucia, które teraz było 100 razy gorsze.

Byłam zbyt przerażona, żeby się zatrzymać i podnieść majtki, więc czułam, jakbym moczyła tył spódnicy. Co gorsza, nie mogłam zrozumieć chichotu pana Tall and Dark, kiedy wypuszczał mnie z naszej kabiny, ani jego tajemniczego „Do zobaczenia później, Elizabeth”.

„Skąd znał moje imię?” stało się moją paniczną mantrą przez resztę posiłku. Na szczęście Jeff wydawał się szczęśliwy, mogąc kontynuować swój monolog o nieszczęściach, z jakimi borykały się nieruchomości w XX wieku. Wspomniał w pewnym momencie, że mogę wyglądać na zarumienioną. Prawie roześmiałam mu się w twarz.

„To pewnie przeziębienie, które noszą dzieci” – wyjąkałem. „Chyba powinienem wrócić do domu” – umierałem z ochoty na wyjście.

Jeff prawie wyglądał na zdenerwowanego, ale chyba coś mu zrobiono z twarzą, nie mógł zmarszczyć brwi z troski. Poczułem się szalony i chciałem się zaśmiać. Musiałem już wracać do domu.

Na zewnątrz było zimno, co zdawało się ożywić moje wyczerpane umysły. Mocniej otuliłam się swetrem po wręczeniu parkingowemu biletu. To tylko przelotny romans, powiedziałam sobie. Nie ma się czym martwić. Zdarza się to innym kobietom cały czas, wyobraziłam sobie.

Bardziej niepokojące było to, że nie poczułam absolutnie nic, gdy Jeff przycisnął swoje usta do moich, gdy przyjechały nasze samochody. Wszystko, o czym mogłam myśleć, to ciepłe usta przyciskające mnie do zimnej ściany łazienki. Co było ze mną nie tak?

Wsiadanie do ciężarówki było pierwszą wygodną rzeczą, jaką zrobiłam tej nocy. Sięgnęłam do torebki i wyciągnęłam iPoda. Był załadowany głośną, irytującą muzyką, w którą mogłam uciec. Podkręciłam rocka tak wysoko, jak się dało, próbując zagłuszyć noc.

Pędziłem do domu z prędkością, której zwykle nie jechałbym. Licznik prędkości wskazywał dziewięćdziesiąt, gdy zobaczyłem czerwony i niebieski w lusterku wstecznym. Na spokojnym odcinku autostrady zatrzymałem się i znalazłem przekleństwa, których nie używałem od lat.

Podczas gdy ja grzebałem w schowku, policjant podszedł do mojego samochodu i pochylił się w otwartym oknie. Wziął głęboki oddech i wypuścił go, opierając ramiona na krawędzi. To była zdecydowanie najbardziej zrelaksowana poza, jaką kiedykolwiek widziałem u policjanta. Siedziałem tam z prawem jazdy i dowodem rejestracyjnym i gapiłem się na niego. Sięgnął i wziął kosmyk moich włosów. Powąchał go, zanim położył mi go z powrotem na ramieniu.

„Więc po co ten pośpiech, panno Elizabeth?” – zapytał, nie prosząc mnie o okazanie dokumentu tożsamości.

Chciałam się śmiać albo płakać, cała ta sytuacja wydawała się taka dziwna.

„Właśnie wracałam do domu, nie czułam się dobrze i...” Straciłam myśl w połowie zdania, gdy zdałam sobie sprawę, że zna moje imię. Po raz drugi powąchał powietrze, tym razem bardziej zauważalnie.

„On cię nakręcił, prawda?” – zapytał mnie policjant.

Zauważyłem wtedy, jaki duży był facet pochylający się w moim oknie. Gęste ciemne włosy, bardzo krótko obcięte w stylu wojskowym. Coś w nim było bardzo znajomego.

„No cóż, zadałem ci pytanie” – uśmiechnął się i pochylił, wydawało się, że chce mnie przekomarzać.

„T-tak” – wyjąkałam – „jestem zdenerwowana”. Byłam zbyt przestraszona, żeby dodać cokolwiek więcej.

Nie mogłem pojąć, że ten facet mógł wiedzieć, co wydarzyło się w restauracji. Powoli pokręciłem głową i wpatrywałem się w niego. To nie było możliwe.

„Nie jedź tak szybko” – powiedział oficer, odsuwając się od okna i stukając mnie w ramię. Po tych słowach wrócił do swojego radiowozu i wyłączył świąteczne światła, wycofując się na drogę.

Poczekał tam, aż uruchomię ciężarówkę i podjadę przed niego. Pomyślałem, że po prostu pojedzie za mną kilka minut, a potem wróci na swoją trasę patrolową. Pojechał za mną aż do domu.

W pewnym momencie zdałem sobie sprawę, że „Nie jedź tak szybko” to nie jest nawet ostrzeżenie i spojrzałem na niego. Nie mogłem wiele zobaczyć, ale wydawało mi się, że coś w samochodzie świeciło słabym żółtym światłem.

Gdy dotarłam do domu, zaparkowałam przed garażem i wysiadłam. Poprawiłam spódnicę, niepewnie, i spojrzałam na radiowóz. Machnął do mnie przyjaźnie, cały czas się uśmiechając. Szybko weszłam po schodach i weszłam do mojego małego domku.

Gdy już byłam w środku, uzbroiłam alarm i dwa razy sprawdziłam zamki w drzwiach. Potem praktycznie pobiegłam do łazienki, rozebrałam się i wskoczyłam pod prysznic. Podczas szorowania poważnie rozważałam spalenie ubrań, które miałam na sobie. To musiał być strój, zbeształam samą siebie. Koniec z męską uwagą dla mnie.

Podczas brania prysznica próbowałam szorować dotyk pana Wysokiego i Mrocznego, przypominając sobie trochę za późno, że nawet nie znałam jego imienia. To było żenujące. Nigdy nie popełniłam takiego błędu. Zwłaszcza z mężczyzną, który wydawał się być w stanie kazać mi śledzić policję. To było zbyt dziwne, żeby w ogóle o tym myśleć. Musiałam wymazać z pamięci część o tym, że znał moje imię, bo inaczej bym hiperwentylowała.

Jednak bardzo szybko moje szorowanie przybrało inny ton. Nie szorowałam Pana Wysokiego i Ciemnego. Pocierałam i próbowałam odzyskać to, co zbudował. Przesuwałam palcami po moich wrażliwych sutkach, życząc sobie, żeby spędził tam więcej czasu. Nie, nie, nie, to było złe i było tak przyjemne.

Kiedy się namydlałam, zatrzymałam się na wargach sromowych, delikatnie je podniecając, zanim kilka razy musnęłam łechtaczkę. Włożyłam palec do siebie i drugą ręką masowałam łechtaczkę powolnymi kółkami, które stawały się coraz szybsze. Zbyt szybko poczułam, że zaciskam się i dochodzę, opierając się o ścianę prysznica. Masturbacja dwa razy w łazience wydawała się zbyt wiele na jedną noc i pospieszyłam się, żeby wziąć prysznic.

Wymykając się z parnej łazienki, kopnąłem stos ubrań, zajmę się nimi jutro. Owinąłem się ciasno wokół talii starym szlafrokiem i poczłapałem do kuchni. Było późno i nie byłem nawet trochę senny. Wiedząc, że czeka mnie długi dzień, przeszukałem kuchenne szuflady, aż znalazłem małą buteleczkę. Były moim wybawieniem w rezydenturze, gdy sen mnie omijał. Te małe magiczne pigułki mogły położyć nosorożca na tyłku.

Wrzuciłem jedną do ust, potem drugą. To był pewnie zły pomysł, ale naprawdę potrzebowałem się wyciszyć. Świetnie, teraz nadużywam narkotyków. Ta noc zapowiadała się po prostu spektakularnie.

Chwilę później zapadłem w sen bez snów. Człowieku, to były dobre pigułki, to była moja ostatnia świadoma myśl.