Rozdział 3 Zabierz mnie stąd, kochanie.

Punkt widzenia Liyi

Szkoła

Ding-Ding-

Słyszałem dzwonki chwały w uszach, gdy wpadłem do klasy. Byłem spocony, dyszący, ale nie obchodziło mnie to, byłem po prostu zadowolony, że zdążyłem na czas.

Żałuję, że rzuciłam się tak na oślep, bo w końcu zderzyłam się z Connorem.

Jego lodowato niebieskie oczy, które kiedyś rozbłysły z ekscytacji na mój widok, niemal natychmiast pociemniały, gdy dostrzegłem Tiffany kręcącą się wokół niego, kręcącą jednocześnie swoimi brązowymi lokami w palcach.

Moje oko drgnęło na sam widok Tiffany i byłem o kilka sekund od kichnięcia na jej obrzydliwe perfumy. Nie miałem pojęcia, dlaczego kochała tak ciężkie perfumy, ale na pewno wiedziałem, że były bardziej irytujące niż obrzydliwe.

„Do cholery!” Usłyszałem, jak Connor mruczy pod nosem przekleństwo, po czym odsuwa się ode mnie.

Był dziedzicem Alfy sąsiedniej watahy, która sprzymierzyła się ze watahą Wade'a i obiektem westchnień wielu dziewczyn. Jego plażowe blond włosy z falującymi lokami ocierały się o czoło i lodowato niebieskie oczy, a także wyraźnie zarysowana linia szczęki były warte omdlenia.

Niestety, należał do mnie i był to sekret, który istniał między nami obojgiem przez około rok.

„Connor... na pewno nie chcesz, żeby to świństwo cię ogarnęło, prawda? Nie chcesz być aniołem stróżem tej suki, prawda?” Jej zmysłowy głos mruczał, gdy przesuwała palcem po jego piersi.

Och, jaka ironia, że to mówi bardzo znana dziwka! Mów o hipokryzji w szczytowym momencie.

Moje oczy znów zadrżały na ten widok, podobnie jak oczy Connora. Był germafobem, który był niezwykle ostrożny, jeśli chodzi o to, jak go dotykano, ale najwyraźniej Tiffany nie rozumiała przesłania i to mnie drażniło.

"Hej, hej, hej... spójrz, co tu mamy."

Krew mi zamarzła, gdy usłyszałem zbliżające się kroki wtórujące temu okropnie znajomemu barytonowi. Nie musiałem patrzeć w górę, by wiedzieć, że to oni.

Górowali nade mną, zanim ruszyli w stronę Connora. „Co trzymasz w ramionach, Connor?”

Connor uniósł brew, patrząc na nich. „Czy wyglądam, jakbym ją przytulał? Nie lubię brudzić się brudem i wiecie o tym”.

Spojrzałam na nich przez rzęsy, walcząc z rozpaczą, której obecnie doświadczałam. Nie spodziewałam się, że Connor to powie i zdecydowanie zraniło mnie serce, gdy zobaczyłam, że na jego twarzy nie ma ani krztyny troski ani żalu.

„Nie wygląda na to” – prychnął Gunter, patrząc na mnie jak na śmieci umazane błotem.

Connor nie potrzebował, żeby mówili więcej.

Trojaczki były znane z tego, że były bardzo dominujące, zastraszające i dominujące. Hierarchia ich ojca tylko zwiększała ich ego... więc sprzeciwianie się im nigdy nie było dobrą decyzją.

Zwłaszcza Connor, jego ojciec i ojciec trojaczków są sojusznikami na powierzchni, ale w rzeczywistości jest stale tłumiony. Nie może sobie pozwolić na obrażanie trojaczków, ponieważ przyniosłoby to katastrofalne skutki dla jego stada. Wiem to, rozumiem to, chociaż naprawdę mnie to boli.

Bojąc się postawić Connora w trudnej sytuacji, natychmiast dałem mu znak wzrokiem, żeby mnie szybko odepchnął.

Rzucając mi zimne spojrzenie, Connor odepchnął mnie tak mocno, jak tylko mógł, a ja jęknęłam z bólu, gdy zatoczyłam się do tyłu i uderzyłam głową w ścianę za mną, przez co zakręciło mi się w głowie.

Nie zdążyłam jeszcze otrząsnąć się ze skutków zderzenia , gdy nauczyciel wszedł do klasy, zmuszając wszystkich do zajęcia swoich miejsc.

Nauczyciel uniósł brew, widząc, jak czołgam się w stronę swojego miejsca w drugim rzędzie, ponieważ nie byłam w stanie ustać.

„Liya, jeśli jesteś chora, po prostu idź do domu i nigdy więcej nie przychodź do szkoły” – zagroziła mi nauczycielka zimnym tonem.

Koledzy z klasy powtórzyli: „Tak! Ludzie tacy jak ona nie powinni być w naszej klasie!”

Znosiłam ból, gryząc wargę, by powstrzymać łzy. Nikt mi nie pomógł, więc sama wstałam i wróciłam na swoje miejsce.

Odwróciłam się, gdy poczułam pukanie w ramię, i pociągnęłam nosem, patrząc na dziewczynę o kruczoczarnych włosach, która podała mi kartkę papieru ze pustym wyrazem twarzy.

Podniosłem ją i zacząłem ostrożnie rozkładać drżącymi rękami, zastanawiając się, jaką nową obelgę zawiera.

Jednak moje oczy rozszerzyły się ze zdziwienia, gdy zobaczyłem staranny charakter pisma Connora.

[Naprawdę mi przykro, musiałam to zrobić. Proszę, nie bądź na mnie zła i spotkaj się ze mną za stołówką po szkole, mam miejsce, do którego chcę cię zabrać dziś wieczorem... Kocham cię.]

Kąciki moich ust lekko się uniosły. Oczywiście, wiedziałam, że mnie kocha. Nigdy go nie obwiniałam; winni byli ci trzej dranie!

Dzyń-dzyń

Wkrótce, w moim pełnym napięcia oczekiwaniu, zadzwonił szkolny dzwonek, odbijając się echem po ogromnej przestrzeni.

„Czas minął”. Surowy ton Nauczyciela sprawił, że wszyscy jęknęli, oprócz mnie. Skończyłem kilka minut wcześniej.

Nauczyciel zaczął chodzić po klasach, zbierając scenariusze, a gdy nadeszła moja kolej, podałem mu scenariusz, złapałem torbę i odszedłem tak szybko, jak mogłem, pragnąc jak najszybciej uciec od spojrzeń wbijających się w tył mojej głowy.

Pobiegłam na tyły stołówki i wcisnęłam się w małą przestrzeń, w której Connor i ja spędzaliśmy czas w szkole.

Po kilku minutach pojawił się z wyrazem winy na twarzy i natychmiast rzucił mnie w ramiona, przepraszając mnie raz po raz: „Przepraszam, kochanie! Nadal nie mogę cię chronić!”

Jego kaptur tłumił moje krzyki, a jego ciepło dawało mi wielki komfort.

„Chodźmy, kochanie.” Pocałował mnie w czoło i zaprowadził do swojego samochodu.

Podczas jazdy w samochodzie panowała cisza.

Oparłem głowę o szybę, pozwalając bryzie przeczesywać włosy, ciesząc się cichą muzyką płynącą z radia. Zauważyłem ustawione w rzędzie drzewa, a znajomy zapach morskiej bryzy unosił się w moim nosie.

Connor zaparkował na pustym miejscu i wysiadł z samochodu. Szarpnął drzwi mojego samochodu i cicho wymknęłam się. Przyciągnął mnie w ramiona, pocałował w głowę i poprowadził w stronę budki z burgerami. Zamówiliśmy dwa burgery i ruszyliśmy w stronę innej budki, aby zamówić dwa koktajle mleczne z czekoladą.

Wziął mnie za rękę i poprowadził bliżej wody. Widziałam, że ma problem ze znalezieniem odpowiednich słów.

Wyrwałam swoją dłoń z jego uścisku i z westchnieniem opuściłam się na mokry piasek.

Connor usiadł obok mnie, przechylając moją głowę, by oprzeć się o jego pierś. Nie miałam pojęcia, kiedy łza spłynęła mi po policzkach: „Tak bardzo ich nienawidzę, że po prostu chcę stąd uciec. Nie mogę ich znieść”.

Connor westchnął i pochylił się do mnie: „Jestem z nimi bardziej niż ty , i z ich kumplem do ruchania, tą pieprzoną Tiffany. Wyobrażam sobie, jak skręcam im pieprzone karki”.

Pokręciłam głową w jego stronę, bo czułam, jak jego wściekłość narasta. „Nie, nie rób tego. Chcę po prostu opuścić tę cholerną krainę. Zabierz mnie stąd, kochanie”.

Niedawno Connor powiedział mi, że chce wyjechać ze mną. Wyraził swoje wyczerpanie, że musi udawać, aby utrzymać pozycję władzy. Oboje postanowiliśmy wyjechać jutro wieczorem.

„Oczywiście, moja droga. Nie zapomniałem o naszych przysięgach.

Wszystko gotowe! Zamierzamy zacząć nowe życie!" Jego zaangażowanie natychmiast uspokoiło moje serce.

Uśmiechnęłam się i skinęłam głową, składając tę samą obietnicę: „Uh-huh! Zacznijmy nowe życie!”