Rozdział 167

Wielu uderzyło w drzewa, skały i ziemię, ale jeszcze więcej uderzyło w Wampiry, które nas śledziły, owijając się wokół ich kończyn i zaciskając uścisk podobnie jak wąż. Było to zarówno piękne, jak i śmiertelne, patrzeć, jak przebijają swoją skórę, widzieć spojrzenia pełne obaw i dezorientacji, gdy zdawały sobie sprawę, że jestem zdolna do o wiele więcej niż ich poprzedni władca.

„Lola, pamiętaj, że nie chcesz ich zabić”. Usłyszałam mruczenie Tristana, ledwo rejestrując dźwięk jego głosu ponad rykiem w moich uszach. Jego ręka przesunęła się po moim ramieniu w geście mającym mnie uspokoić, ale wszystko, co zrobiła, to rozbiła mgłę uzależniającej mocy, którą władałam nad Wąsami cienia, które zaciskały się wokół ich gardeł, zmieniając ich twarze w różne odcienie czerni i błękitu, poluzowane akurat na tyle, by pozwolić im na dopływ powietrza. mnie.

Zamiast okazywać swoje emocje i wyrażać falę wątpliwości i żalu, która przeszła przeze mnie, zahartowałam kręgosłup i stanęłam z nimi twarzą w twarz tak, jak zrobiłaby to prawdziwa Królowa.