Rozdział 159

Godziny później wciąż słyszałam jego ryk w uszach, spływający po kręgosłupie falą za falą paraliżującej przyjemności. Jego twarz była namalowana w mojej głowie, oczy czarne od potrzeby i szczęka wyrzeźbiona z kamienia, chociaż obietnice, które szeptał, były miękkie i słodkie. Grała w tle mojego umysłu i wzdłuż opuchniętych, delikatnych kawałków mojej skóry, gdy delikatny głos Roweny łączył słowa w małe nuty rozmowy. „Nie wyczuwam żadnej magii związanej z nim”. Powiedziała z narastającym grymasem, jej usta pomalowane nowym odcieniem szminki – takim z analnym podtekstem, który przypominał mi karmelowe latte.

Jej delikatne dłonie poruszały się szybko, splatając się w pełnym gracji tańcu, który stawał się tajemniczy dzięki blaskowi jadeitu, który emanował z nich.

Zmarszczka pokryła twarz Ashera ostrymi liniami i kątami, gdy nagle je opuściła. „...po prostu mnóstwo stresu i sporo złości”.