Rozdział 100

Miesiąc później.

Miałem się rozchorować. Z każdą minutą coraz bardziej akceptowałem swój los. Mój wilk i towarzysz na całe życie nigdy by mi nie wybaczył, gdybym nas w ten sposób zawstydził, ale niepokój skręcał i mącił mi żołądek, aż w ślad za nim pozostały mdłości. To był nasz czas, by zabłysnąć, test, który miał udowodnić, z czym dokładnie potrafimy sobie poradzić. Walczyliśmy z łotrzykami, wampirami i jednym lub dwoma porywczymi Alfami, ale nigdy z czymś takim. To było zupełnie nowe, w najlepszym i najgorszym sensie. Daj mi coś do walki, a wygram lub przegram z dumą, ale nie byłem pewien, czy dam sobie z tym radę.

To byłby pierwszy akt, który przeniósłby nas z prostego wilkołaka do irytująco złożonej roli tribrydowej Luny.